Daarmee komt een voorlopig einde aan jarenlang gesteggel. Iran heeft de wereld lang aan het lijntje weten te houden. Internationale inspecties werden stelselmatig geweerd. Maar intussen bouwde Teheran de ene nucleaire installatie na de andere. Veelal zorgvuldig verscholen in massieve rotswanden of ondergrondse bunkers.

Dat zorgde ervoor dat de verdenking dat Iran in het geheim aan de ontwikkeling van een atoomwapen werkte alleen maar toenam. De reputatie van de Islamitische Republiek als sponsor van staatsterrorisme en steun aan diverse gewapende groepen in het Midden-Oosten droeg daar nog extra aan bij.

Onder druk van internationale sancties lijkt Iran nu toch overstag. De finale details van het akkoord moeten nog worden uitgewerkt. Maar zeker is al wel dat Teheran zijn nucleaire activiteiten behoorlijk moet terugschroeven, in ruil voor verlichting van de economische strafmaatregelen.

De grote vraag blijft natuurlijk of met deze overeenkomst het gevaar van een Iraanse atoombom is geweken. Vooral Israël heeft herhaaldelijk gewaarschuwd dat de Iraanse intentie om een nucleaire mogendheid te worden nog bepaald niet is opgegeven. De afgelopen dagen heeft de Israëlische premier Netanyahu dan ook geen moment onbetuigd gelaten om te waarschuwen tegen de existentiële bedreiging die het atoomprogramma zijns inziens vormt voor de Joodse staat.

De tijd zal het leren. Dat cliché doet het natuurlijk altijd goed. Maar zeker in dit geval is het volstrekt onduidelijk of Iran zijn streven om kernwapens te verwerven definitief zal opgeven. De inperking van het atoomprogramma bemoeilijkt weliswaar een snelle ontwikkeling van een atoombom, maar maakt die niet onmogelijk.

Ronduit verdacht is ook de afspraak dat Iran VN-inspecties van zijn nucleaire faciliteiten per geval mag beoordelen. Dat geeft de mogelijkheid om zaken te verdoezelen en alsnog aan het toeziend oog van de internationale gemeenschap te onttrekken.

Als de enorme inspanningen van de afgelopen jaren echter nu eindelijk wél het gewenste effect hebben bereikt, dan mag dat met recht een klinkklaar succes voor de internationale diplomatie worden genoemd. Hoe lang het ook mag hebben geduurd.

Onderhandelingen komen vaak over als stroef en stroperig. Soms ronduit hypocriet en huichelachtig. En in veel gevallen is dat ook waar.

Tegelijkertijd heeft gebrek aan fatsoenlijk overleg de afgelopen decennia te vaak tot gewapende conflicten overal in de wereld geleid. En al helemaal in het Midden-Oosten. Als het akkoord met Iran ook maar iets kan bijdragen aan vrede en stabiliteit in die regio, dan is dat pure winst. En een voorbeeld voor landen als Syrië en Irak.