Straatvegers maken aan het einde van de maandagmorgen het plein voor het Vredespaleis schoon. De naar schatting 1500 pro-Israëlische betogers zijn zonder problemen vertrokken. Vanmiddag zijn de pro-Palestijnse demonstranten aan de beurt. Maar voordat die welkom zijn, moet eerst alles verwijderd zijn wat herinnert aan de demonstranten van vanmorgen.

Reynold Klooker uit Abcoude ijsbeert langs de afscheiding. Op zijn rug hangen twee vlaggen: de Israëlische en de Palestijnse. Op zijn borst draagt hij een bord: ”In de naam van God, Allah en Jahweh, stop ermee”. Klooker is vóór beide partijen, tégen geweld. „Fanatiekelingen verstieren de vrede”, meent hij. „De enige die vrede in het Midden-Oosten kan afdwingen, zijn de Verenigde Staten. Maar die doen het helaas niet.” Klooker heeft maar één advies: „Het moet afgelopen zijn met provocaties; van beide kanten.”

Hield Christenen voor Israël ’s ochtends een stille tocht, de pro-Palestijnse betogers zijn ’s middags des te luidruchtiger. Zingend en scanderend komen de 600 demonstranten aangelopen. Vlaggen en borden steken boven de stoet uit. ”Sloop de muur”. ”Bezetting is terreur”. ”Israël, terrorist”. De leuzen zijn voorspelbaar. Maar niet allemaal. Eén komt keihard aan: ”Holocaust en intifada, een straf van God”.

Kinderen op de nek van hun vader volgen het schouwspel. Vrouwen met wandelwagens sjokken achter hun mannen aan. In de stoet doemen vier orthodoxe Joden op. Vreemde eenden in de bijt? Nee, ze voelen zich echte Joden, maar hebben het land aan zionisten. En het hek in Israël? „Dat lost niets op.”

In de stoet loopt ook activiste Gretta Duisenberg mee. Tijdens een persconferentie, voorafgaand aan de demonstratie, heeft ze alle democratieën in de wereld ertoe opgeroepen „de bezettingspolitiek van Israël” te veroordelen.

Rijmen kunnen de pro-Palestijnse betogers ook. ”The wall must fall” kopt een board. Een groep jonge demonstranten scandeert: „One, two, three, Palestina free.” Sharon wordt voor „terrorist” uitgemaakt en zionisten hebben „geen recht te heersen over enig deel van het heilige land.”

Een Palestijn die al 24 jaar in Nederland woont, ziet de bouw van het omstreden hek in Israël met lede ogen aan. „Het is hopeloos. Palestijnen worden van elkaar gescheiden, kinderen kunnen niet meer naar school en mensen raken hun baan of grond kwijt. Het kost je een dag om naar een naburige stad te reizen. Dit accepteert geen mens. Het leidt maar tot één ding: geweld, geweld, geweld.”

Van der Geest uit Vlaardingen valt op met zijn slogan: geen Christenen voor Israël, maar Christenen voor Palestijnen. Hij voelt zich „wel thuis” in het gezelschap, maar „ik ben geen voorstander van bommen.” Van der Geest -rooms-katholiek van huis uit- wil laten weten „dat niet alle christenen voor Israël zijn.” Hij krijgt bijval van een vrouw. „Ik was eerst ook pro Israël, maar ik heb nu begrip voor beide kanten.” Ze wijst naar een spandoek: ”Vrede vraagt bruggen, geen muren”.