Dat beide partijen in de Senaat zo soepel samenwerkten, had behalve met de karakters van de betrokken personen ook te maken met de politieke luwte waarin de Eerste Kamer toen nog opereerde. Voelden ChristenUnie en SGP in de Tweede Kamer, waar dagelijks de schijnwerpers van de publiciteit op brandden, een zeker drang tot onderlinge profilering, in de Eerste Kamer was die drang nagenoeg afwezig.

Die context veranderde begin 2007, toen de CU ging deelnemen aan het kabinet-Balkenende IV en de SGP in de oppositie bleef. Sindsdien verliep de samenwerking in de Eerste Kamer stroever.

Ook in 2010, toen Balkenende IV viel, keerden de oude tijden niet weerom. Steen des aanstoots was vanaf nu dat de ChristenUnie een beduidend grotere afkeer van de PVV aan de dag legde dan de SGP. Die laatste partij toonde juist een opmerkelijke goodwill richting de door de PVV gedoogde VVD/CDA-coalitie. De hierdoor ontstane spanningen tussen ChristenUnie en SGP leidden helaas ook in de Senaat af en toe tot onverkwikkelijke toestanden. Van de oude harmonie tussen beide Eerste Kamerfracties, die voorheen bijna als één fractie opereerden, was weinig over.

De laatste tijd zette gelukkig een keer ten goede in. Misschien wel mede doordat Rutte II op zeker moment door ChristenUnie én SGP werd gedoogd, verbeterden ook de onderlinge verhoudingen in de Senaat. Hoewel het verschijnsel van gezamenlijke fractievergaderingen nog niet is teruggekeerd, spraken CU en SGP de achterliggende maanden weer regelmatig namens elkaar in Eerste Kamerdebatten. En gisteren stemde een SGP-Statenlid, zij het zonder praktisch resultaat, op de CU-lijst voor de Eerste Kamer.

Die ontwikkelingen stemmen tot blijdschap. Want het is toch eigenlijk onverteerbaar als twee christelijke partijen, die de boodschap van de Bijbel serieus en consequent in hun politieke bezig zijn willen vertalen, in het openbaar of achter gesloten deuren botsen, zich aan elkaar ergeren, of elkaar vliegen proberen af te vangen?

Of de vroegere intensiteit van samenwerken terug kan keren of terug moet keren, is de vraag. ChristenUnie en SGP blijven per slot van rekening twee verschillende partijen, met een eigen cultuur en eigen politieke accenten. Dat uit zich met enige regelmaat in verschillend stemgedrag en leidt met name in tijden van politieke polarisatie gemakkelijk tot enige onderlinge spanning.

Maar het mooiste is en blijft toch als twee qua identiteit zozeer verwante partijen zo nauw en harmonieus als mogelijk is, samenwerken. Het zou daarom een goed signaal zijn naar de eigen achterban en de buitenwereld als de fractieleiders Kuiper en Schalk de huidige vorm van samenwerking in stand kunnen houden én waar mogelijk uitbreiden.