Vanuit een camping naast het vliegveld van Kathmandu stuurt USAR dagelijks vier groepen van elk tien reddingswerkers en twee honden de gebieden rond de hoofdstad in op zoek naar overlevenden in het puin. Deze zijn schaars: tot nu toe hebben alle 57 internationale USAR-teams die in Nepal werken, slechts veertien mensen gered. Dat aantal is relatief laag, zegt Vugt. „Dat heeft te maken met de bouwstijl van Nepalese huizen”, legt hij uit. „Deze bestaan vooral uit bakstenen, en wanneer je daaronder wordt bedolven heb je geen overlevingskans.”

De reddingsgroepen komen daarom dagelijks voor moeilijke keuzes te staan. Hoewel het niet hun werk is om lichamen te bergen, doen ze dit soms toch als er tijd voor is. „Vandaag hebben we het lichaam van een vrouw geborgen”, zegt Vugt. „Maar maandag, toen er nog een grotere kans was overlevenden te vinden, hebben we bij het lichaam van een meisje van dertien de keuze gemaakt dit niet te doen.”

Woensdag keerde een van de vier Nederlandse reddingsgroepen terug van Gorkha, het epicentrum van de aardbeving, 150 kilometer ten westen van Kathmandu. „Ook daar waren geen reddingen nodig”, zegt Vugt. „Het normale leven komt er weer op gang.”

USAR was maandag een van de eerste reddingsteams ter plaatse in Nepal. De Nederlanders waren daarom in eerste instantie ook verantwoordelijk voor de coördinatie van alle internationale teams. Deze taak is inmiddels overgenomen door de Verenigde Naties. Dagelijks wordt tussen de teams en met de lokale overheid overlegd waar de hulp van de reddingswerkers nodig is.

Behalve uit de vier reddingsgroepen bestaat USAR ook uit een supportgroep van twintig man. Leden van het team komen van onder meer de brandweer, de politie en defensie. Het is de vierde keer dat USAR internationaal wordt ingezet na een aardbeving. De eerste keer was in 2004 in Marokko, gevolgd door Pakistan in 2005 en Haïti in 2010.