„En Jezus zeide: Vader, vergeef het hun, want zij weten niet wat zij doen.”

Christelijke vergevingsgezindheid eist niet dat wij onze rechten en eigendommen aan de eerste de beste indringer zullen prijsgeven. Neen, wij mogen die op wettige wijze bewaren en verdedigen en zijn daartoe verplicht. Maar indien wij die niet wettig kunnen verdedigen, mogen wij het onrecht dat men ons aandoet niet op onchristelijke wijze wreken. Dat is geen christelijke vergevingsgezindheid. Zij is wel een christelijke zachtmoedigheid of teerheid van het gebed, die het onrecht dat ons aangedaan is niet onthoudt, maar vrijwillig vergeeft in gehoorzaamheid aan het gebod Gods. Het is een welwillendheid of vreedzaamheid van het gemoed. De genade Gods brengt de toorn ten onder, stilt de onstuimige drift. Zij verandert een norse geest en maakt hem liefderijk, zachtaardig en kalm, zodat er gemakkelijk mee om te gaan is. „De vrucht des Geestes is liefde, blijdschap, vrede, lankmoedigheid, goedertierenheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid, matigheid” (Galaten 5:22). Deze genade der zachtmoedigheid werkt in de christen een geneigdheid om aan onrecht en beledigingen voorbij te gaan. Wanneer deze genade in praktijk wordt gebracht, dan wordt het onrecht vergeten en dan blijven er geen wraakzuchtige gevoelens in het hart en er blijft geen voornemen over om het te vergelden, zodra de gelegenheid zich zal voordoen. En dat geschiedt geheel vrij, niet uit dwang, omdat wij geen gelegenheid hebben ons te wreken, maar geheel vrijwillig. Ja, wij zullen zelfs de gelegenheid verafschuwen of ontlopen.

John Flavel,
predikant te Dartmouth

(”De zeven kruiswoorden”, 1664)