In 2012 loopt Silver een kerk in New York binnen. Al mijmerend vraagt hij zich af hoe hij het hele interieur –van hoofddeur tot koor– in één foto kan vangen.

Silver gaat experimenteren. Zijn lichaam blijkt de grootste sta-in-de-weg te zijn om de kerk goed te fotograferen. De eerste keer dat hij het probeert, verrekt hij zijn nek bijna.

Silver vindt de oplossing door de kerk vanaf één punt met een groothoeklens in zes tot tien foto’s vast te leggen en die via een fotoshopprogramma te koppelen tot één beeld, waarin de kathedraal in beeld komt vanuit het perspectief van iemand die midden in de kerk op zijn rug ligt. Het resultaat is imponerend.

Zijn project bleef niet beperkt tot New York. Inmiddels fotografeerde hij wereldwijd enkele tientallen kerken en kathedralen. Soms vraagt dat overredingskracht. Er zijn kerkbeheerders die hem liever niet met zijn apparatuur in de kerk zien, maar op veel plaatsen kan hij zijn gang gaan.

Silvers grootste drijfveer is mensen op een andere manier naar bekende monumenten te laten kijken. De manier van „verticaal fotograferen” –zoals hij het noemt– heeft hem gegrepen. Aan de ene kant lijken de foto’s op elkaar, constateert hij. „Maar aan de andere kant leg ik heel veel details vast. Op de foto’s zie ik meer dan wanneer ik in de kathedraal ben.”

Het project is nog niet af. De fotoserie zal de komende jaren blijven groeien.