Dat probleem is niet nieuw. De apostel Paulus schrijft al dat mensen die de lijdensgeschiedenis van de Heere Jezus hoorden, er niets van moesten hebben. Voor de Joden was het een ergernis en voor de Grieken een dwaasheid. Dat is vandaag de dag nog zo.

Zelfs binnen christelijke kringen is er ongeloof. Een voorbeeld daarvan is de theoloog prof. dr. P. Smits, die ruim vijftig jaar geleden over de boodschap van het verzoenend sterven van de Heere Jezus zei: „Geef mijn portie maar aan Fikkie.” Daarmee rekende hij af met de kern van de christelijke boodschap. En hoeveel kerkmensen zeggen dat misschien niet hardop, maar denken het wel. Ten diepste bedanken zij stichtelijk voor het kruisevangelie.

Inmiddels is er een generatie die zich niet zozeer afzet tegen de Bijbelse heilsboodschap, maar wie deze helemaal koud laat. Ze hebben er niets mee. Sterker: ze weten er nauwelijks iets van. Leg die mensen maar eens uit wat er morgen, op Goede Vrijdag, wordt herdacht.

Dat laatste betekent dat de lijdensgeschiedenis opnieuw moet worden verteld. Elke poging die daarvoor wordt ondernomen, dient daarom in principe positief gewaardeerd te worden. Het moet christenen immers ter harte gaan dat miljoenen onwetend zijn van het rijke Evangelie van het lijden en sterven van de Heere Jezus. Als dat belijders van Christus’ Naam koud laat, staan ze op dezelfde lijn als degenen die niets van het lijdensevangelie (willen) weten.

Vanavond wordt voor de vijfde keer het passiespel The Passion opgevoerd. De initiatiefnemers van dit evenement willen de geschiedenis van Christus’ lijden bekendmaken aan de ongelovige, onwetende medemens. Dat is positief. En de ervaring heeft geleerd dat het spel de aandacht trekt.

Toch is de vraag gewettigd of dit de juiste manier is en aan het doel beantwoordt. De manier waarop het passiespel wordt opgevoerd, heeft vooral veel weg van een spektakelstuk. Komen mensen werkelijk om het rijke Evangelie te horen of willen ze vooral geïmponeerd worden door de perfectie en grootsheid van het toneelstuk? Verdraagt de uitvoering zich wel met de heiligheid van het Evangelie? Is het wel passend om als toneelspeler in de huid van de lijdende Christus te kruipen? De vragen stellen, is ze beantwoorden.

The Passion is een poging om de lijdensgeschiedenis onder de aandacht van ongelovigen te brengen. Maar is ooit onderzocht of daardoor iemand blijvend voor het Evangelie is gewonnen? Gelet op de weinig diepgaande manier waarop de boodschap wordt gebracht, valt dat te betwijfelen.

Er is reden tot kritiek. Maar ze mag niet te gemakkelijk worden gegeven. Want wat doen de bezwaarde, veelal reformatorische christenen zelf om hun buurman voor Christus te winnen?