Kerkelijke hulpdienst: We willen sprakeloosheid verminderen
HALTERN AM SEE. Hoe kun je tieners bijstaan die treuren om het plotselinge verlies van zestien medescholieren vanwege de vliegramp in de Franse Alpen? Een hulpverleenster: „We proberen de bereiken dat de sprakeloosheid onder de jongeren afneemt.”
„Kippenvel” kreeg Lisa Böhning. Op het plein voor de markante rooms-katholieke St.-Sixtuskerk in het Duitse stadje Haltern am See vertelt de 20-jarige vrouw hoe ze reageerde op het nieuws dat bij de vliegramp dinsdag in de Franse Alpen ook zestien scholieren en twee docenten van het plaatselijke Joseph-König-Gymnasium zijn omgekomen. Lisa heeft op de school kaarsen aangestoken voor de slachtoffers. „Ik heb vrienden die de omgekomen scholieren kennen. Die vrienden huilden.”
Hoe de geschokte jeugd van Haltern te helpen? In het Duitse stadje zijn deze dagen vijftig vrijwilligers van de Duitse kerkelijke hulpdienst Notfallseelsorge actief. Die biedt nabestaanden steun in crises, na bijvoorbeeld dodelijke ongevallen of zelfmoord. „Het is belangrijk om er nu voor de inwoners van Haltern te zijn. Gewoon beschikbaar zijn”, zegt de in een paar hesje gestoken vrijwilliger Josef Schlierkamp (66) woensdag op het kerkplein. Hij had woensdag op het gymnasium contact met enkele jongeren. „Ze zeggen niet veel. Er zijn kaarsen aangestoken.”
Zijn collega Eva-Maria Pauly (71): „We proberen te bereiken dat de sprakeloosheid onder jongeren afneemt. Zodat ze gaan praten. Dat is belangrijk voor de verwerking. Spreek bijvoorbeeld over mooie dingen die je hebt meegemaakt met de slachtoffers van de ramp. Nee, ik begin nu niet over de Bijbel. Daar is het veel te vroeg voor. Al kan ik me voorstellen dat daar in de kerken in Haltern nu wel over gesproken wordt.”
Schlierkamp: „We bieden ook simpelweg praktische hulp. Denk aan een meisje dat hyperventileert, kennelijk vanwege een posttraumatische stressstoornis. Zo’n meisje probeer je te kalmeren. „Haal rustig adem.” Het valt hem op dat jongeren ook fysiek steun bij elkaar zoeken. „Ze slaan de armen om elkaar heen. In mijn jeugd deed je zoiets niet zo snel. Maar ik denk dat zo’n omhelzing goed is. Het geeft de jongeren het gevoel: „Ik ben niet alleen in mijn verdriet.” Scholieren en leraren herdenken samen hun gestorven kameraden.”
Bij Notfallseelsorge krijgt Schlierkamp te maken met schokkende zaken. „Zo had een man zich voor de trein geworpen. Moeder en kinderen bleven achter. Het verdriet na de vliegramp beroert me, maar als ik naar huis rijd, belast me dat niet.”
De vermoeid ogende CDU-burgemeester Bodo Klimpel (51) van Haltern am See staat woensdagmiddag op het raadhuis de toegestroomde pers te woord. Hij was meermalen op het gymnasium, bijvoorbeeld toen de schooldirecteur de ouders inlichtte over de ramp. „Onze stad is in shock. Er is voor ouders niets ergers dan hun eigen kind te moeten verliezen.”
Een zoon van Klimpel zit op het gymnasium. „Hij is ongeveer een jaar jonger dan de omgekomen scholieren van 15, 16 jaar.” Dinsdagavond belde bondskanselier Merkel. „Ze betuigde meeleven en beloofde alles te doen om de toedracht van de vliegramp te achterhalen.”
