De afgelopen weken komen er opvallend genoeg steeds meer berichten in de media over abortus. Via kanalen waar je het eigenlijk niet van verwacht, want tot dusver leek abortus wel een taboe in Nederland waar niet over mocht worden gesproken. Het is een verworven recht zei minister Rutte bij zijn aantreden. Het mag kennelijk niet meer ter discussie worden gesteld. In België bestaat de abortuswet nu 25 jaar. Hierdoor wordt er in de Belgische media veel over geschreven, wat ook wordt overgenomen in de Nederlandse pers. Bijvoorbeeld dat 95 procent van de kinderen met het syndroom van Down wordt geaborteerd in België. Heftig! Zijn deze kinderen nog wel welkom in de maatschappij?

Op de onlangs gehouden huishoudbeurs vertelde een jonge moeder aan ons dat zij zich haast schuldig voelt dat ze een kindje met het syndroom van Down heeft. Mensen die haar zoon zien zeggen letterlijk: „Dit hoeft toch niet meer tegenwoordig?!” Op 6 december vorig jaar bleek al dat Nederlandse stellen massaal naar België gaan voor een NIPT-bloedtest om te controleren of ze een kind verwachten met erfelijke afwijking, waaronder het syndroom van Down. Via internet worden deze testen aangeboden in Nederlandse klinieken voor ongeveer 650 euro.

Twee weken terug kwam via het Radio 1 Journaal een interview naar buiten waaruit bleek dat er het afgelopen jaar in België steeds meer late abortussen worden uitgevoerd, tot zelfs in de zevende maand. Onder de stellen die deze late abortussen laten uitvoeren, zijn er ook vele afkomstig uit Nederland. Een zorgelijke ontwikkeling, waar ChristenUnie-Kamerlid Dik Kamervragen over heeft gesteld.

Vorige week dinsdag was er op de Duitse televisie een documentaire te zien waaruit bleek dat vele vrouwen na een abortus te kampen krijgen met psychische klachten (RD 18-3). Vaak doordat er niet over een kind wordt gesproken maar over een foetus of een klompje cellen. Als vrouwen achteraf ontdekken dat het toch geen klompje cellen of stukje weefsel was, dan krijgen ze te maken met een schuldgevoel. Deze ervaringen komen we ook tegen bij de hulpafdeling ”Er is Hulp” van onze stichting.

Enquête

Op de huishoudbeurs van februari hebben we onder de bezoekers van onze stand een enquête gehouden. We toonden onder andere een foto van een kindje van twaalf weken na een miskraam. Volkomen gaaf, zelfs al bijna duimend. We vroegen de vrouwen of zo’n kindje mag worden gedood. Bijna unaniem zei men: ”nee” (98 procent). Er waren ook vrouwen die een abortus hadden gehad die boos werden omdat hun juist verteld was dat het nog niets voorstelde. Ze voelden zich misleid. Een van de bezoekers was een voormalig verpleegkundige van een abortuskliniek. Ze was gestopt met haar werk omdat ze er niet meer tegen kon. Zij maakte de echo’s voor en tijdens de abortus. Als er op de echo al armpjes en beentjes te zien waren dan mocht ze de echo niet laten zien aan de vrouwen. Na de behandeling moest de verpleegkundige de voetjes, handjes, het hoofd en het hartje bij elkaar zoeken om te kijken of ze wel alles hadden weggehaald. Ze kon er niet langer meer tegen en is gestopt, weggevlucht van haar werk.

Steeds meer publicaties tonen aan dat een abortus gevolgen heeft. Volgens onderzoek van dr. David Reardon heeft 31 procent binnen enkele weken al spijt. Patricia Coleman heeft in een meta-analyse van 22 onderzoeken aangetoond dat vrouwen na een abortus een verhoogde kans van 81 procent hebben op psychische klachten. Zelfs de Rutgers Nissogroep publiceerde cijfers waaruit blijkt dat zelfs 37 procent van de mannen nog last heeft van het feit dat er een abortus heeft plaatsgevonden. In oktober publiceerde magazine Weet een artikel over de relatie tussen abortus bij een eerste zwangerschap en een verhoogde kans op het ontwikkelen van borstkanker.

Stem

Het zijn cijfers en publicaties die te denken geven over de gevolgen van een abortus. In Nederland is het nog steeds een volledig gratis ingreep. En dat terwijl vrouwen die niet zo makkelijk in verwachting kunnen raken en hiervoor medische hulp nodig hebben, wel zelf de kosten moeten betalen.

Het wordt tijd dat de discussie over abortus weer breed gevoerd gaat worden. Het kind waar het om draait is altijd het slachtoffer. Patrick Cras van het Universitair Ziekenhuis Antwerpen vroeg zich in het Radio 1 Journaal terecht af: Wie geeft het kind een stem? Het is een Bijbelse opdracht: „Red degenen, die ter dood gegrepen zijn; want zij wankelen ter doding, zo gij u onthoudt” (Spreuken 24:11).

De auteur is werkzaam bij stichting Schreeuw om Leven.