Hoe goed bedoeld allerlei liefdadig­heidswerk en acties ook mogen zijn, ze zullen de overlevingskansen van kerken op langere termijn eerder verkleinen dan vergroten, meent de redacteur van het magazine Christianity Today. De conclusie van zijn nieuwste boek, ”Vanishing Grace”, is snoeihard. „Wanneer kerken hun eerste en voornaamste opdracht, de verkondiging van het heil, verzaken, zullen ze uiteindelijk hun eigen ondergang bewerken.”

Yancey is wars van kerken die zich druk maken over allerlei maatschappelijke problemen. „Dat is hooguit een afgeleide taak.” Zelfs bij het streven van sommige kerken om met campagnes zo veel mogelijk zielen voor Christus te winnen, zet hij vraagtekens. „Over de intenties ben ik positief, over het middel niet. Die methode is niet eigen aan de werfkracht die de kerk moet hebben. Het Bijbelwoord „niet door kracht, noch door geweld” is ook hierop van toepassing.” Christenen moeten zich onderscheiden door een „eenvoudig en gelovig leven uit de genade van God.”

Het probleem van de kerken in deze postmoderne tijd is volgens de Amerikaanse schrijver dat ze het besef missen Gods genade nodig te hebben. „De vanzelfsprekendheid waarmee christenen denken dat het in hun leven wel goed zit, maakt hen krachteloos naar anderen toe. Alleen wanneer ze beheerst worden door het diepe besef dat genade noodzakelijk is, hebben ze aantrekkingskracht op hun tijdgenoten. Leven uit genade maakt anderen jaloers.”

Yancey ziet weinig positieve aspecten van beleidsplannen en apologetische programma’s die kerken ontwikkelen om de uitdagingen van deze tijd het hoofd te bieden. „Jezus heeft Zijn volgelingen niet gevraagd zich als leeuwen in de wildernis te gedragen. Hij zond Zijn discipelen als schapen onder de wolven. Dat is andere koek.”

Leven uit de genade heeft volgens Yancey overigens wel conse­quenties voor het maatschappelijk functioneren van christenen. Door hun ootmoedige en sobere manier van leven wijzen ze anderen op een alternatief voor de individualistische en hedonistische levensstijl die deze moderne tijd kenmerkt. „Ootmoed in plaats van zelfverwerkelijking, en vergevingsgezindheid in plaats van wraakzucht en claimgedrag. Wanneer christenen dat tonen, zullen ze de postmoderne mens aan het denken zetten.”

Daarbij wijst de Amerikaanse schrijver op de eerste christenen. Zij leefden in de Romeinse cultuur, waar genot en geweld dominerende factoren waren. „Niet hun strijdvaardige program, maar hun nederige en oprechte gedrag veroorzaakte verwondering bij de heidenen. Dat droeg bij aan de groei van de kerk.”

Voor Yancey is het helder. Wil de kerk overleven, dan zal ze alle accent moeten leggen op de zaak van de genade. „In de brief aan de Hebreeën wordt de gemeente opgeroepen toe te zien dat niemand verachtere in de genade van God. Dat toezien is de sleutel voor de toekomst van de kerk.”