In 1964 werd er in de rooms-katholieke parochie de Dominicuskerk een nieuw team van dominicanen aangesteld. De gemeente was aan het verkommeren, omdat de binnenstad ontvolkte en de ontkerkelijking toenam. Er waren al plannen om de kerk te sluiten. Het team bracht echter nieuw leven in deze kerk. Een eerste stap in de vernieuwing van de liturgie was het loslaten van het Latijn en het uitsluitend gebruik van begrijpelijk Nederlands. De kerk (Spuistraat 12) begon vol te stromen toen Bernard Huijbers met zijn koor van leerlingen van het Ignatiuscollege en Fons Vitae in 1966 hier zijn plek vond en het liederenrepertoire van Huub Oosterhuis introduceerde.

Omdat lang niet alle bezoekers een rooms-katholieke achtergrond hadden, kreeg de gemeente steeds meer een oecumenisch karakter. In 1979 kwam er voor het eerst een gereformeerde theoloog als pastor: Sieds Prins. Jarenlang kon het bisdom de Dominicus nog als een experiment binnen de Rooms-Katholieke Kerk beschouwen, toch was een breuk onontkoombaar. In 1989 werd de Dominicus zelfstandig en raakte zij los van de Rooms-Katholieke Kerk. Het kerkgebouw en de pastorie werden eigendom van de Dominicusgemeente.

Tijdens de conferentie wordt het jubileumboek ”Verbinden en verdiepen. Dominicus Amsterdam: kerk in beweging” gepresenteerd.