„Heel blij” was de 77-jarige oud-beroepsmilitair uit Wezep toen hij donderdag hoorde dat zijn moeder was geïdentificeerd. „Er was altijd onzekerheid. Je wilt weten wat er van hen geworden is. Ik heb vaak genoeg geïnformeerd, maar werd nooit iets wijzer.”

Andersom wisten mensen die zich in Kruiningen met de watersnood van 1953 bezighielden, De Bel ook niet te vinden. „Het leger hield mijn adres geheim. Twee jaar geleden kreeg ik echter opeens een uitnodiging voor de jaarlijkse herdenking. In Kruiningen vertelde ik dat ik nooit meer iets van mijn moeder en mijn broer vernomen had. Ze zijn aan het zoeken gegaan en het bleek dat mijn broer al die jaren gewoon een graf met een naam had gehad: in Goes.” Hij was 16 jaar geworden.

Moeder Magdalena Cornelia de Koster (41) –haar huwelijk met Cornelis de Bel was ontbonden– bleef spoorloos. „Ik heb ook geen enkele foto van hen.”

Hun huis stond aan de Achterstraat, op een heel laag punt in Kruiningen. „’s Zaterdagsavonds was ik naar de uitvoering van de mandolinevereniging geweest. Je kon haast niet tegen de storm inkomen. Zo hard waait het in Nederland zelden.

We woonden in een huisje met enkelsteens muurtjes, zoals er zo veel waren. Ik werd wakker doordat het water via de aardappelkelder onder onze bedsteden naar boven kwam. ’k Maakte moeder en mijn broer wakker. We moesten algauw naar boven. Daar zijn we niet lang geweest. Het water sloeg door de dijk en vaagde die huisjes weg. Ik ben blijven drijven. Doordat ik steeds tegen wrakhout en allerlei rommel stootte, zat mijn lichaam onder de verwondingen. Bij een boerderij werd ik naar binnen gehaald. Die lag een stuk hoger; de eerste verdieping bleef droog.”

En ondertussen teisterde de vloed het dorpje op Zuid-Beveland. Er kwamen 62 inwoners om. „Op die rampzondag ben ik met een bootje naar Yerseke gebracht. Daar ben ik driekwartjaar geweest. Je zat op bericht te wachten, maar er kwam nooit iets. Twee jaar geleden bleek dat mijn broer twee dagen na de ramp al gevonden is. Er zijn echt wel grote fouten gemaakt.”

Ad de Bel, die tot de hervormde gemeente in Kruiningen behoorde, is niet meer naar het dorp teruggekeerd. Hij zwierf van weeshuis naar weeshuis. „Vlaardingen, Zeist, Middelburg. Toen naar een pleeggezin. Ik moest in militaire dienst en ben veertig jaar in het leger gebleven.”

„De ramp”, zoals de watersnood in het getroffen gebied wordt genoemd, kwam elk jaar in februari in zijn gedachten. „Ik ben een doorzetter; ik heb me er wel doorheengeslagen. Het is met mij best wel goedgegaan.”

Maar toch. „Op latere leeftijd gaat het weer een grotere rol spelen.” Ruim een jaar geleden stond De Bel DNA af. Nu is er een match. „In Yerseke was een graf met daarop een bordje: NOB. Naam onbekend. Daar blijkt dus mijn moeder begraven te zijn. Een rare gewaarwording als je dat bericht krijgt. Maar ik ben er heel blij mee.”

Herhaalde oproep politie

In 2013 werd besloten om 32 graven van anonieme watersnoodslachtoffers te openen in de hoop hen met nieuwe DNA-technieken te kunnen identificeren. Eén graf bleek leeg te zijn. In Nieuwerkerk, Ouwerkerk en Serooskerke op Schouwen-Duiveland werden in totaal 29 mensen opgegraven en begin 2014 ook één in Goes en één in Yerseke. De politie riep nabestaanden ertoe op wangslijmvlies af te staan. Een probleem is dat vooral jongeren meededen: hoe verder iemand bij het slachtoffer vandaan staat, hoe moeilijker een match te maken is.

In december werd beken dat er niemand was geïdentificeerd. Daarom deed de politie opnieuw een oproep om DNA beschikbaar te stellen.

Wel was een familieband vastgesteld tussen een nabestaande en een van de onbekende slachtoffers op Schouwen-Duiveland. De exacte identiteit blijft echter onbekend, zegt politiewoordvoerder Kraszewski. „In die familie zijn twee vrouwen vermist. We hebben vastgesteld dat het een van die twee vrouwen is, maar kunnen niet nagaan wie, ook omdat ze in leeftijd weinig verschilden.” Twee van de slachtoffers op Schouwen-Duiveland waren familie van elkaar, waarschijnlijk vader en zoon.