Vrijwel dagelijks duiken er verhalen op over de wanpraktijken van de Islamitische Staat (IS). Bijvoorbeeld het verhaal van Raed Munir Karim, die op dit moment met zijn gezin in een vluchtelingenkamp in het Koerdische Ankawa verblijft.

Vorig jaar zomer veroverden IS-strijders de voornamelijk door christenen bewoonde Iraakse stad Qaraqosh. Karim woonde er met zijn vrouw en twee minderjarige kinderen.

De IS nam de vijftig christelijke families die nog in Qaraqosh waren gevangen en bracht hen onder in het plaatselijke ziekenhuis. Mannen, vrouwen en kinderen werden van elkaar gescheiden.

Karim omschrijft de IS-militanten als ”tieners” die voortdurend hun geweren en messen op de christenen richten en dreigen hen te zullen onthoofden als ze zich niet tot de islam zouden bekeren.

De mannen van Qaraqosh werden gemarteld. Karim schat dat er als gevolg van deze martelingen zo’n 75 christenen stierven. Ze werden door de andere christenen in stilte begraven in de tuin van het ziekenhuis.

Een bijkomende psychische marteling was het feit dat ze niet wisten hoe het hun vrouwen en kinderen verging, die door de IS elders werden gevangengehouden. Naderhand zou blijken dat de IS een aantal meisjes had weggevoerd om ze uit te huwelijken aan andere IS-leden.

Vreemde situatie

In het vluchtelingenkamp van Ankawa verblijft ook de 71-jarige Raheel Yusif Kuniaya. Tot enkele weken geleden had niemand van deze oude christelijke vrouw gehoord. Nu wordt haar naam in Iraaks-Koerdistan met ere genoemd, omdat ze als enige op haar post bleef. Foto’s van de vrouw prijken in vele kranten.

Raheel woonde in het christelijke stadje Karamales, dat 30 kilometer ten oosten van Mosul in Irak ligt. Ook Karamales werd in de zomer van 2014 door de IS ingenomen.

De voltallige bevolking, zo’n 5000 mensen, sloeg op de vlucht. Alleen Raheel weigerde haar woning en katten in de steek te laten. Deze katten betekenden alles voor haar, omdat ze nooit getrouwd was geweest en geen eigen gezin had.

Raheel kwam in haar woonplaats in een vreemde situatie terecht: ze was letterlijk de enige overgebleven inwoonster. De IS-strijders die gewapend door het stadje liepen waren hier duidelijk niet blij mee. Toch bleven ze de oude koppige 71-jarige vrouw voedsel en water brengen.

De vrouw woonde zo’n vijf maanden tussen de IS-strijders. De IS-leider begreep dat de oude vrouw nooit uit eigen beweging zou vertrekken. Daarom besloot hij om haar op een truck te zetten die haar naar Mosul bracht.

In Mosul kwam ze in een bejaardenhuis terecht, waar ze haar kamer deelde met twee andere christelijke vrouwen op leeftijd. Ze moesten alle drie voor een door de IS gerunde shariarechtbank verschijnen, omdat ze bleven weigeren zich tot de islam te bekeren.

Raheel vertelt dat ze „een halfuur voor een rechter stonden die voortdurend Koranverzen citeerde en die nogmaals trachtte hen ertoe te bewegen moslima’s te worden.” Opnieuw weigerden de vrouwen. Enkele dagen later werden ze samen met zeven andere christenen op een bus gezet. Raheel dacht dat ze geëxecuteerd zouden worden, maar het liep anders.

In de buurt van de stad Kirkuk werden ze door de IS achtergelaten in een stuk niemandsland dat de IS en Koerdische strijders van elkaar scheidde. Hier zouden ze 48 uur verblijven, totdat de kerken in Erbil erin slaagden de tien christenen naar Koerdistan te brengen. Sinds haar aankomst in Ankawa wordt de 71-jarige Raheel bestormd door journalisten. Ze willen het verhaal optekenen over de vrouw die als laatste der Mohikanen op haar post bleef.