Najaar 2013. Hans van der Louw (45) ontdekt op enkele plaatsen in zijn woning scheuren. Hij markeert de schade met een potlood en houdt de ontwikkelingen nauwlettend in de gaten. Na een nieuwe beving zien hij en zijn vrouw Anneke (42) dat de scheuren minstens 4 centimeter groter zijn geworden. Reden genoeg voor Van der Louw om bij de Nederlandse Aardolie Maatschappij (NAM) aan de bel te trekken.

Het telefoontje naar de NAM is snel gepleegd, maar het duurt drie maanden voordat er een schade-expert op de stoep staat. Die ontdekt al spoedig dat er meer aan de hand is dan enkele scheuren. „Hij zag dingen die wij nog niet hadden gezien”, zegt Van der Louw. „Na inspectie van het hele huis telde hij niet minder dan vijftien scheuren.”

In de eerste instantie begon de familie Van der Louw de schade zelf te herstellen. Al na het verwijderen van de eerste stukken behang wachtte hun echter een onaangename verrassing. Van der Louw: „Achter het behang zagen we nieuwe scheuren. We hebben toen gelijk weer naar de NAM gebeld.”

Machteloos

Daarmee begon het lange onderhandelen met de oliemaatschappij. Omdat minstens twee derde van de woning moest worden aangepakt, vroeg het gezin Van der Louw –dat verder uit twee tieners bestaat– zich af of het tijdens de opknapbeurt wel thuis kon blijven wonen. „Wij stelden voor om enkele weken een huis te huren in Appingedam, zo’n 17 kilometer bij Wagenborgen vandaan. Daar deden ze nogal moeilijk over omdat het te prijzig zou zijn. Ze vonden dat we ook wel op een camping konden gaan zitten of in een zeecontainer. Toen we voet bij stuk hielden, ging de NAM uiteindelijk akkoord.”

Het wonen in Appingedam betekende allerminst vakantie. Het gezin en de aannemer gunden zich vorig jaar zomer een kleine maand om het huis weer op orde te krijgen. „Ik heb er helaas vier weken vrij voor moeten nemen”, zegt de Groninger. „Dat betekende minstens drie keer per week tot ’s avonds laat bikkelen. Daarna wat drinken, neerploffen op je bed en ’s morgens om 6.00 uur er weer uit. Toen de klus was geklaard, was ik een aantal kilo’s lichter.”

Terugkijkend zegt Van der Louw dat hij niet ontevreden is over de schade-experts van de NAM die hij over de vloer kreeg. „Er zijn er ook bij die maar wat doen; heten al schade-expert terwijl ze slechts een dagcursus bevingsschade hebben gevolgd. Als gedupeerde sta je ook niet sterk omdat jij moet aantonen dat er sprake is van aardbevingsschade. Je bent machteloos als zo’n expert het tegendeel beweert.”

Knal

Van der Louw heeft uiteindelijk enkele tienduizenden euro’s van de NAM gekregen. Daarmee is lang niet alles tot op de laatste cent vergoed. „Ik ben siersmid en heb een eigen bedrijf. De vier weken dat mijn zaak was gesloten, kwam volledig voor eigen rekening. De eigenaar van een Chinees restaurant die tegenover ons woont, kreeg een maand omzetderving. Waarom hij wel en ik niet? Mijn werkplaats is niet aan huis. Theoretisch kon ik gewoon mijn werk blijven doen. Ik heb het maar zo gelaten. Op een gegeven moment ben je uit­onderhandeld.”

Dat nieuwe schade niet is uitgesloten, beseft de Groninger maar al te goed. „Ik ga altijd rustig slapen, maar als ik ’s nachts een knal hoor (de aardgasbevingen kenmerken zich doordat ze beginnen met een harde knal, BP), zit ik gelijk rechtop in bed. Je kunt wel een flinke vent zijn, maar voor de toekomst zijn bevingen tot 5,0 op de schaal van Richter voorspeld. Daar kunnen huizen van instorten. Elke Groninger houdt er rekening mee dat dit een keer gebeurt. In de regio spreken we van de klap van Kamp. Als die klap daadwerkelijk komt, vallen er mogelijk doden.”

Overweegt het Groningse gezin nooit een verhuizing? Nee, zegt Van der Louw beslist. „In elk geval gaan we niet het aardbevingsgebied uit. Wij hebben hier ons werk en voelen ons erg verbonden met de hervormde gemeente van Siddeburen. Boven­dien kunnen we hier eigenlijk niet weg. We raken ons huis aan de straatstenen niet kwijt.”