Afgelopen zaterdag, Valentijnsdag, ging de film ”Vijftig tinten grijs” in première. Deze gebeurtenis is belangrijker en betreurenswaardiger dan veel christenen mogelijk beseffen. Deze film toont namelijk dat pornografie in onze tijd is geëvolueerd. We leven in een tijd die zich steeds verder verwijdert van de Bijbelse visie op seksualiteit en menselijke waardigheid.

In die visie zijn het goede, het schone en het ware een eenheid en behoren ze ook een eenheid te zijn, omdat ze uit één Bron komen. De Bron van het goede, ware en schone is niemand anders dan God Zelf. Dit betekent dat christenen de radicale waarheid geloven dat iets wat goed is nooit lelijk kan zijn; dat wat onwaar is, nooit mooi kan zijn; en dat alles wat mooi en waar is, ook goed is. Wie het goede, ware en schone van elkaar wil losmaken, doet iets wat in de christelijke opvatting onmogelijk is en innerlijk tegenstrijdig. Zo’n poging is bovendien zondig, een daad van openlijke ongehoorzaamheid.

Vanuit christelijk perspectief is het gezicht van een kind met het syndroom van Down daarom oneindig veel mooier dan een gefotoshopt model op de omslag van een modetijdschrift. Het model kan misschien knap zijn, maar ieder mens is mooi. Deze waardigheid van ieder mens is gebaseerd op onze schepping door een liefdevolle en barmhartige God, Die ons naar Zijn beeld maakte.

Popcorn

De kern van het probleem van pornografie is dat het goede, het ware en het schone uit elkaar getrokken worden. Dat vormt 
–vaak meer dan men beseft– een aanslag op die menselijk waardigheid. De torenhoge verkoopcijfers van het boek ”Vijftig tinten grijs” laten echter zien dat onze samenleving deze aanslag meer en meer accepteert. We verliezen in een hoog tempo ons besef van schaamte over onze obsessie met pornografie.

Het boek heeft veel christenen bewust gemaakt van het bestaan van vrouwgerichte pornografie. Tot dusver ging alle aandacht uit naar de meer visuele, op mannen gerichte pornografie. Het fenomeen ”Vijftig tinten grijs” onderstreept dat pornografie ook bij vrouwen gemeengoed aan het worden is, maar dan in meer verhalende vorm. Natuurlijk was al bekend dat veel vrouwen graag zogeheten ”liefdesromans” lazen. Maar ”Vijftig tinten grijs” signaleert dat de cultuur als geheel nu klaar is voor expliciete pornografie. Want zoals algemeen bekend draait dit boek om vormen van seksualiteit die voorheen altijd zijn afgewezen als pervers en gewelddadig. Nu is dit echter geaccepteerd want, vindt men, alles wat volwassen mensen leuk vinden en waar ze zelf in toestemmen, staat vrij.

Het verlies van schaamtegevoel is niet alleen zichtbaar in de historisch hoge verkoopcijfers van de boekenserie, maar ook in hoe de film in de media wordt besproken en gevierd. Onze cultuur is nu zover dat men popcorn eet onder het kijken naar het bederf van de gave van de seksualiteit. Op die manier worden de vormen van seksualiteit die in de boeken en de film worden gepropageerd, impliciet geaccepteerd.

Deze nieuwe stap in de evolutie van pornografie combineert op een tot nu toe ongekende manier de op mannen gerichte meer visuele pornografie met de op vrouwen gerichte meer verhalende porno. De film is dan ook bewust op Valentijnsdag uitgebracht, als een ”avontuur voor stellen”, dus als iets wat geschikt en leuk is voor zowel mannen als vrouwen.

De grens van het betamelijke komt steeds lager te liggen. De film zal juridisch niet gekenmerkt worden als obsceen of pornografisch. In onze tijd is bijna niets dat meer. Maar Bijbels gezien is het geen vraag of het fenomeen ”Vijftig tinten grijs” expliciet pornografisch is. Het Griekse woord ”porneia” in het Nieuwe Testament verwijst naar iedere ongeoorloofde seksuele aandrang of daad. Pornografie, in welke vorm dan ook, is erop gericht om die verkeerde seksuele drang op te wekken.

Verwarring

Wie het boek leest of de film bekijkt, dompelt zich onder in pornografie. Het is een daad van openlijke ongehoorzaamheid tegen de goedheid van de gave van de seksualiteit die God aan de mens heeft gegeven. De serie is bovendien een aanslag op de waardigheid van ieder mens. Velen juichen het verlies van schaamte in onze moderne samenleving toe als een teken van culturele vooruitgang en bevrijding. Therapeuten zien het als een teken van psychische gezondheid. Maar het onthult juist hoe diep de verwarring is die onvermijdelijk samengaat met het bederf van Gods gaven.

Het christelijk geloof viert de eenheid van het goede, het schone en het ware in God Zelf. In gehoorzaamheid aan Hem moeten we proberen om het ware, het schone en het goede te verenigen in onze harten en gedachten – en in ons lichaam. Wat God heeft samengevoegd, laat niemand dat scheiden.

De auteur is rector van Southern Baptist Theological Seminary in Louisville, Kentucky. Dit artikel is overgenomen van zijn website albertmohler.com.