Hoewel iedereen die de Bijbel kent, weet dat het winnen van mensen voor het geloof in de Heere Jezus uiteindelijk alleen gebeurt door de werking van de Geest van God, moet elke poging om het Evangelie te verbreiden met een positieve intentie worden beoordeeld. Het is immers een gebod van Christus Zelf om overal Zijn naam bekend te maken.

Met dat in het achterhoofd is de verspreiding van een blad over Hem onder niet-christenen in een oplage van 80.000 exemplaren op zichzelf toe te juichen. Gebeurde dat maar meer. Daarbij is het wel de vraag waarom dit initiatief genomen moest worden door een seculiere uitgever. Zouden orthodoxe christenen daar geen voorbeeld aan kunnen nemen?

In zekere zin is dat ook zo. Veel orthodoxe christenen laten hun onkerkelijke buurman of collega wel erg gemakkelijk voortleven naar het goeddunken van eigen hart. Hoevelen moeten niet de dichter nazeggen: „Mijn buurman is vannacht gestorven en ik heb niets tot zijn behoud gezegd”?

Zeker, er zijn kerken, gemeenten en christenen die werk maken van evangelisatie. Maar er zijn er ook, en veel, die dat niet doen. Dat is niet wat de Bijbel leert. Die laat er geen misverstand over bestaan dat elk mens de hoeder van zijn broeder is.

Toch zullen degenen die kennisnemen van de glossy ”Jezus!” aarzelingen hebben bij deze productie. Toegegeven, grafisch en fototechnisch is ze schitterend vorm gegeven. Dat is vakwerk. Maar wie kennisneemt van de inhoud, krijgt een gevoel van vervreemding.

Dat komt deels door de beelden. Gepoogd is de Heere Jezus een eigentijdse outfit te geven. Dat moet de idee oproepen: Hij is één van ons. Maar daarmee wordt wel de historische werkelijkheid geweld aangedaan.

Nog meer geldt dat voor de artikelen. Schrijvers met een christelijke en een niet-christelijke achtergrond laten hun licht schijnen over het leven van de Heere Jezus. Sommigen laten daarbij hun fantasie wel erg de vrije loop. Andere projecteren ideeën op Hem die nergens in de Bijbel zijn terug te vinden. Daarbij hanteren ze soms een populair woordgebruik dat zeker niet past bij de heiligheid van de Zoon van God. Het is illustratief dat de makers nadrukkelijk moeten zeggen dat de glossy niet blasfemisch is bedoeld.

Ook al gaat men uit van de positieve intenties van redactie en uitgever, er zijn belangrijke bezwaren tegen deze glossy. Vorm en inhoud sluiten niet aan bij de Bijbelse beschrijving van het leven van de Heiland. Maar met die bezwaren blijft wel een vraag overeind: Welke reformatorische groep komt met een verantwoord alternatief?