Ex-PVV-gedeputeerde: Limburgse kiezer moet terug naar oude CDA-stal

Op 30 november, de eerste adventszondag, bezocht Krebber (68) met zijn vrouw de Onze-Lieve-Vrouwebasiliek in Maastricht. Hij werd geraakt door de gregoriaanse zangen die de Latijnse mis omlijstten, vertelt hij in zijn statige herenwoning. „Bijna de klanken van de eeuwigheid.”

Indrukwekkender nog dan de muziek vond de CDA-kandidaat de preek, die in het teken stond van advent. „Pastoor Kurris spoorde ons aan ons voor te bereiden op het feest van Hem, Die komt”, zegt Krebber. „Dat vereist dat we op belangrijke beslismomenten in ons leven de juiste keuzes maken. En dat kan alleen als we ons baseren op de goede grondslag, die van de christelijk sociale leer.”

Belangrijke beslismomenten waren er in het leven van Krebber volop. „Ik heb dertig jaar een huisartsenpraktijk gehad, hier in het centrum van Maastricht. Op zeker moment kreeg ik signalen dat de nacht- en weekenddiensten voor steeds meer collega’s een te zware last begonnen te worden. Ik dacht: Nu is het tijd voor een huisartsenpost, en laten we die meteen maar integreren in ons academisch ziekenhuis. Ik was de enige die dat zag zitten en kreeg alles en iedereen over mij heen. Totdat ik een enquête liet houden onder de echtgenotes van collega’s. Een echtgenote zei: „Als ’s nachts zijn pieper gaat, moet ik hem bijna het bed uitduwen, zo op als hij is.” Op de vraag of de post er moest komen, was hun antwoord: Asjeblieft meteen, en zo is het ook gebeurd.”

Het besluit om de politiek in te gaan, nam de oud-huisarts, in 1988 gepromoveerd op een onderzoek naar de behandeling van acute buikpijn, pas na zijn pensioen. De PVV, na de Statenverkiezingen van 2011 vanuit het niets de grootste partij in Limburg, schoof hem naar voren als gedeputeerde, waarna hij de portefeuilles Welzijn, Zorg, Jeugdzorg, Sport, Bibliotheken en Archieven kreeg toebedeeld.

Hoe kwam u bij de PVV terecht?

„In de aanloop naar de Statenverkiezingen van 2011 begon Wilders in elke provincie te zoeken naar geschikte kandidaten. Voor Limburg liet hij die taak over aan de Limburgse PVV-Kamerleden Helder en Van Vliet. Met name Van Vliet, die zich inmiddels heeft afgescheiden van de PVV, kwam op mij over als een uitstekend politicus. Gedegen, maar ook pragmatisch en oplossingsgericht. Hem heb ik benaderd en onder meer mijn visie op de zorg geschetst. Daarbij kon ik regelen dat de partij mij naar voren zou schuiven als gedeputeerde voor de provinciale zorgportefeuille als we deel zouden gaan uitmaken van de coalitie. Even ontstond er wat geharrewar toen een van de fractieleden ook ambities voor die post bleek te hebben. Maar uiteindelijk is het zo gebeurd.”

Het Limburgse college dat na de verkiezingen werd gevormd bestond uit PVV, CDA en VVD. Op 13 mei 2011 werd het beëdigd, maar al op 20 april 2012 viel het ruziënd uiteen. Aanleiding was een staatsbezoek van de Turkse president Gül aan Nederland en Limburg, dat uitliep op een rel. Gül, die zijn bezoek aan Limburg zou afsluiten met een lunch op het provinciehuis, haalde voor zijn komst naar Nederland fel uit naar Wilders. Omdat de twee PVV-gedeputeerden, onder wie Krebber, zich wegens andere ambtelijke verplichtingen hadden afgemeld voor de lunch, riep zijn komst binnen de PVV Limburg aanvankelijk geen spanning op. Dat veranderde toen de PVV’ers besloten op hun schreden terug te keren. „Doorslaggevend was voor mij de gewaarwording dat koningin Beatrix zelf ook bij de lunch aanwezig zou zijn”, stelt Krebber. „Daar laat ik elke andere zakelijke afspraak voor vallen. Vergeet niet, ik heb twee keer, in de krijgsmacht en bij mijn aantreden als gedeputeerde, trouw aan de majesteit gezworen.”

Nadat de PVV’ers hun besluit hadden herzien, keerde hun eigen PVV-fractie zich in een speciale persverklaring tegen hen. In een spoeddebat kregen de twee ook de volle laag van de voltallige oppositie. Doordat er aan het nieuws over hun afmelding brede bekendheid was gegeven, hadden zij, aldus PvdA, SP en D66, de provincie ernstig in diskrediet gebracht. Een motie van wantrouwen tegen beiden dreigde. Maar voordat deze in stemming kon worden gebracht zegde het CDA het vertrouwen op in de PVV, waarna het college viel.

„In campagnetijd kun je als PVV roepen: Weg met die CDA-regenten. Of: Wij gaan de boel hier stevig opschudden. Maar in de praktijk is het uitermate lastig om het profiel van luis in de pels vast te houden, zeker als coalitiepartij”, blikt Krebber terug. „Als gedeputeerde wilde ik me in elk geval niet te kijk laten zetten als de eerste de beste pias. Ik wilde Limburg fatsoenlijk besturen, in het belang van alle Limburgers. En dus niet alleen in het belang van de PVV-stemmers of van partijleider Wilders in Den Haag. Dat gaf, met de affaire Gül als dieptepunt, voortdurend botsingen met de fractie, die steeds krampachtiger ging vasthouden aan het profiel dat in de campagne was opgebouwd.”

In welke mate doet de Limburgse PVV-fractie dat nu nog steeds?

„Een jaar geleden debatteerden de Staten over de fractievoorzitter van GroenLinks die toen in opspraak was geraakt. De huidige fractievoorzitter van de PVV, Michael Heemels, had aangegeven een uur lang het woord te willen voeren. Na een summiere inleiding kondigde hij aan de rest van zijn spreektijd zwijgend aan de microfoon te willen blijven staan. „Dan kunnen jullie je zonden overdenken”, zei hij tegen de andere partijen. Uiteindelijk zei hij na een halfuur: Zo is het wel genoeg. De PVV-fractie in Limburg straalt steeds vaker een misplaatst superioriteitsgevoel uit.”

Zit dat in de aard van de partij?

„Wat in elk geval bij de partij lijkt te horen, is dat ze uitsluitend weet wat ze niet wil. Wat ze wel wil bereiken, is onduidelijk. Hoe ze dat wil doen ook. Geen cent meer naar asielzoekers en alle moskeeën sluiten, zijn zo’n beetje dé oplossingen voor alle problemen geworden. Kletskoek van de bovenste plank.”

Rekent u het zich aan dat u deze ontwikkeling in 2011 nog niet voorzag?

„Een beetje wel, maar op heel veel klussen die ik in mijn leven heb opgepakt zat het label kansloos. Dat gold voor de huisartsenpost en ook voor het gezondheidscentrum voor de geïntegreerde eerstelijnszorg dat ik hier in Maastricht heb opgezet. Ik heb het altijd heerlijk gevonden om in een zwart gat te stappen en mijn schouders te zetten onder onmogelijke opdrachten. Maar inderdaad, het is evident dat ik wat me dit keer voor ogen stond niet heb weten te realiseren. Ik ga niet natrappen en wens de PVV een mooie campagne toe. Maar het is niet meer mijn partij.”

In 2011 verloor het CDA in Limburg acht van de achttien zetels en werd de PVV met tien zetels de grootste partij. Waar kwam die winst volgens u vandaan?

„Voor het klassieke christendemocratische electoraat heeft het CDA Limburg zich in 2011 geen goede herder getoond. De schapen zijn gaan zwerven en dolen. En hebben in Wilders een vermeende nieuwe leider gezien. Maar de kudde doolt nog steeds en moet gehoed worden. Met voorzichtige en betrouwbare hand worden teruggeleid naar de oude stal, die van het CDA.”

Bent u met uw PVV-achtergrond voldoende geloofwaardig om daarin namens het CDA een rol te spelen?

„Ja, ik ben onderdeel geweest van de partij, maar zonder me in de spielerei van Wilders te verliezen. Ik kan uitleggen dat ik mezelf onderweg nergens ben kwijtgeraakt. Ik zeg niet dat het terugwinnen van kiezers makkelijk zal worden, maar de campagne moet nog beginnen. Het is nog geen gelopen race.

Als oud-huisarts bereiken mij signalen dat veel ouders bezorgd zijn over de overheveling van de jeugdzorg naar gemeenten. Die zorgen neem ik serieus. Ik ga mensen dus niet voorhouden dat alles uit zichzelf wel goed komt. De provincie laat de jeugdzorg los, maar ik ga er in de campagne voor pleiten dat we toch de vinger aan de pols kunnen houden. Als gemeenten er echt een potje van maken, moeten we kunnen ingrijpen. Desnoods moet de Jeugdwet daarop worden aangepast.”

Op de kieslijst van Limburg-Zuid staat u op de zestiende plek. Biedt dat perspectief op een zetel in de Staten?

Met een lach: „Limburgse CDA-kandidaten worden bijna altijd met voorkeurstemmen gekozen, ongeacht hun plek op de lijst. Bij de laatste verkiezingen lag de drempel volgens mij bij 2.387 stemmen. Ik kreeg er toen 3.739 met voorkeur, dus ik ben hoopvol gestemd.”

Eerste liefde snel bekoeld

Na de verkiezingsoverwinning van 2 maart 2011 leek de PVV in Limburg af te stevenen op een coalitie met de SP en de VVD. Partijleider Wilders blokkeerde die optie; de fractie moest met CDA en VVD in zee. Na de coalitiebreuk van 2012 raakten de verhoudingen al snel bekoeld. Nadat Wilders afgelopen voorjaar landelijk in opspraak raakte met zijn ”minder Marokkanen”-uitspraak spraken alle Limburgse Statenfracties op initiatief van de Limburgse CDA-fractievoorzitter Van Helvert uit geen heil meer te zien in verdere samenwerking met de Limburgse fractie van de PVV.

Huidig CDA-gedeputeerde en -lijsttrekker Ger Koopmans liet afgelopen zomer eveneens weten na de verkiezingen geen coalitie te willen vormen met de PVV. Koopmans laat desgevraagd weten niets te kunnen „met een partij die op cruciale momenten steeds blijkt weg te lopen voor regeringsverantwoordelijkheid.”

De PVV gaat van de ene interne ruzie naar de andere, maar ontwikkelt nauwelijks initiatieven voor meer werkgelegenheid, stelt Koopmans verder. „Voor ons is het stimuleren van de regionale economie juist een van de campagnespeerpunten. Geen bonje, maar banen”, aldus het oud-CDA-Tweede Kamerlid.

Lijsttrekker voor de PVV in Limburg is huidig fractievoorzitter Michael Heemels. De volledige kandidatenlijst en het verkiezingsprogramma volgen pas eind december, aldus zijn persvoorlichter. „Speerpunten zijn natuurlijk onze ouderen, meer veiligheid en minder criminaliteit.”

Ex-PVV-gedeputeerde: Limburgse kiezer moet terug naar oude CDA-stal

Politiek

RD.nl in uw mailbox?