Zelfmoordaanslagen met bomgordels hebben plaatsgemaakt voor aanvallen met messen en het met auto’s inrijden op wachtende mensen bij een bushalte. Het zijn de nieuwe wapens van de Palestijnse opstand. Maar ook vuurwapens spelen een rol in de nieuwe golf van terreur die Jeruzalem teistert.

Dinsdag nog schoten Palestijnse terroristen vier Israëliërs dood in een synagoge in Jeruzalem. Een politieagent die zwaargewond raakte bij de aanslag bezweek later aan zijn verwondingen. De aanval is daarmee de bloedigste in acht jaar tijd.

De Israëlische premier Benjamin Netanyahu kondigde aan met „ijzeren vuist” te zullen terugslaan. En terecht. Het binnendringen van een gebedshuis en het doodschieten van onschuldige burgers kan op geen enkele wijze worden getolereerd. Het opblazen van de huizen van de daders was woensdagmorgen een eerste reactie op de aanslag.

Minister van Openbare Veiligheid Yitzhak Aharonovitch laat intussen onderzoeken of de regels voor wapenbezit voor Joodse inwoners van Jeruzalem kunnen worden versoepeld. Zodat Israëlische burgers eigenhandig kunnen reageren als ze met terreur worden geconfronteerd.

Dat mag allemaal begrijpelijk zijn. Maar het bewapenen van burgers en het vernielen van Palestijnse woningen is op zijn best een vorm van symptoombestrijding en lost uiteindelijk niet zo bar veel op. Sterker nog: het zal vermoedelijk tot nog meer geweld leiden – in een stad die toch al een kruitvat is.

Het gaat erom de oorzaak van de huidige spanningen aan te pakken. Voor het oog van de wereld ligt die doorgaans in de zoveelste Israëlische aankondiging van nieuwe bouwplannen in Oost-Jeruzalem of op de Westelijke Jordaanoever. Alsof je daarvoor een synagoge moet binnenlopen en voor de vuist weg medemensen moet doodschieten.

In werkelijkheid is het morsdode vredesproces tussen Israël en de Palestijnen natuurlijk de oorzaak van de oplopende spanningen en het toenemende aantal geweldsuitbarstingen. Er is bitter weinig hoop dat er op korte termijn enige vorm van toenadering tussen beide partijen kan worden bereikt.

De vraag is of die toenadering wel ooit kan worden verwacht.

Want alle volkenrechtelijke, nationalistische, humanitaire en politieke argumenten ten spijt is het conflict tussen Israël en de Palestijnen ten diepste een religieus conflict. In de grond van de zaak maken twee verschillende volken op religieuze gronden aanspraak op een stuk land in het Midden-Oosten, hoe politiek incorrect die constatering ook is.

De God van Israël heeft tot nu toe op kennelijke wijze betoond over Zijn verbondsvolk te waken, dwars door alle beproevingen heen. En dat zal Hij ook zeker blijven doen. Dat alleen geeft hoop voor de toekomst van de Joodse staat.