De hoogleraar Nieuwe Testament in het Schotse St. Andrews sprak gisteren in Groningen op de slotdag van de tweedaagse predikantenconferentie van de Confessionele Vereniging over ”Paulus, de kerk en wij”. Na een eerste lezing ’s morgens over Paulus’ visie op de rechtvaardiging, belicht Wright het thema ”Kerk-zijn tussen opstanding en de nieuwe aarde”.

Door de opstanding van Christus is de nieuwe schepping al gekomen, aldus Wright. Tegelijk duurt de oude, zondige wereld nog voort. Pas bij de wederkomst van Christus zal de vernieuwing van de schepping compleet zijn. In de tussentijd is het de roeping van de kerk om te leven volgens de werkelijkheid en de normen van de nieuwe schepping. „Christenen leven zogezegd in een andere tijdzone dan de wereld.”

De wereld is Gods schepping die vernieuwd zal worden. Daarom mag de kerk zich niet terugtrekken uit de wereld, benadrukt de anglicaanse voormalige bisschop. De kerk moet in de wereld iets laten zien van het Koninkrijk van God. Wright denkt daarbij niet aan grootste plannen en projecten, maar vooral aan de bijdrage van ‘gewone’ christenen. Hij noemt enkele voorbeelden uit zijn eigen praktijk als bisschop. Er waren christenen die een straat opvrolijkten. Anderen begonnen in een buurt met veel gehandicapten een opvang waar deze mensen kunstzinnig bezig konden zijn en meubels repareerden.

„Voor mij zijn dat echte tekenen van het Koninkrijk”, aldus Wright. „De kerk kan de wereld niet veranderen, maar ze kan wel vernieuwing brengen. Dat lijkt soms onbeduidend, maar ik zie daarin de gelijkenis van het mosterdzaad aan het werk. Je weet nooit wat er uit voort kan komen.” Christenen kunnen in sociale projecten volgens hem soms prima samenwerken met niet-christenen. Daarbij moeten ze echter nooit hun identiteit verloochenen, waarschuwt hij.

Net als op de eerste dag treden prof. G. H. van Kooten, hoogleraar Nieuwe Testament aan de Rijksuniversiteit Groningen, en prof. E. van ’t Slot, bijzonder hoogleraar aan de RUG namens de Confessionele Vereniging, op als coreferenten. Een belangrijk punt in de discussie is de kritiek van Van Kooten dat Paulus veel minder negatief is over de heidense cultuur en religie dan Wright doet voorkomen. In Christus komen de verlangens van de heidenen tot vervulling.

Zijn kritiek op Wright dient een missionair belang, geeft prof. Van Kooten aan. Hij verwijst naar de bekende Britse apologeet C. S. Lewis. Die werd atheïst door het lezen van de klassieke auteurs. Zijn vriend Tolkien liet hem echter zien hoe het christelijk geloof het heidendom tot vervulling bracht. Daardoor kon Lewis de stap terug maken naar het christelijk geloof.

Alleen benadrukken dat het Evangelie een schokkende boodschap is voor niet-christenen is een slechte strategie, vindt Van Kooten. Niet-christenen hebben ook authentieke verlangens waarop het Evangelie een antwoord geeft. De Groningse hoogleraar voert ook aan dat de Grieks-Romeinse wortels van de westerse cultuur onlosmakelijk verbonden zijn geraakt met het christelijk geloof. Door het christendom te presenteren als een uitvloeisel van het jodendom speelt Wright secularisten in de kaart, vreest hij.

Gaandeweg de discussie blijk dat beide nieuwtestamentici toch niet zo ver bij elkaar vandaan staan. Wright richt zich vooral tegen christenen die denken dat het geen zin heeft om iets te doen aan de problemen in de wereld omdat ze toch naar de hemel gaan als ze sterven. Tegenover hen benadrukt hij de joodse gedachte van de goedheid van de schepping en Gods herstel van de schepping. Zijn Groningse collega richt zich tegen een heel ander front. Van Kooten: „Het is goed om te zien dat hier sprake is van een verschil in apologetische strategie.”