De beurs vrijdag en zaterdag is duidelijk iets voor liefhebbers. Veel bezoekers hebben zich op hun paasbest aangekleed. Dat wil zeggen: ze hebben een staaltje van eigen kunnen aan of om. Kunstige stola’s, vesten met ingewikkelde patronen, zelfgehaakte tassen.

Binnen is er een overvloed aan wol, in alle kleuren van de regenboog. En vooral in het exclusieve segment. Mevrouw Niek Jansse van webwinkel Zeven Katten vindt de strengen alpacazijde die ze naar Zwolle heeft meegenomen scherp geprijsd, maar ze kosten per stuk (400 meter draadlengte) toch 9 euro. „Voor een trui of vest in maat 40 heb je zo’n 1400 meter nodig. Dus dan zit je op 36 euro. Tja, bij de Wibra ben je goedkoper uit. Maar dan heb je ook niet deze kwaliteit.”

Op de beurs wordt vooral garen met een verhaal aangeboden. Ragfijn draad afkomstig van de Shetlandeilanden bijvoorbeeld. De Schotten die er wonen breien daarmee al eeuwen kanten sjaals voor hun broodwinning. Er staat ook een echtpaar met mohair van eigen schapen, zelf gesponnen en geverfd. En er is alpaca uit Peru te koop, bewerkt door de lokale bevolking. „Een deel van de verkoopprijs gaat naar de basisschool in hun dorp”, weet de verkoopster.

Over het algemeen lijkt steken en toeren tellen voor de bezoekers geen obstakel te zijn. Hoe ingewikkelder, hoe liever. De belangstelling voor ingewikkelde technieken zoals kantbreien en het zogeheten Fair Isle is enorm.

Grote steken, snelklaarprojecten kom je hier niet tegen. Maar als Carla Meijsen in haar stand laat zien hoe getwijnd breien –met twee draden die steeds om elkaar geslagen moeten worden– in z’n werk gaat, verdringen de belangstellenden zich.

Een gezamenlijke hobby blijkt verbroederend te werken. Wildvreemde vrouwen laten elkaar op hun smartphone zien met welke projecten ze bezig zijn. Een vraag naar aanleiding van een plaid met gehaakte bloemen: „Hecht jij altijd gelijk alle draadjes af?”

In de weer zijn met wol is voor veel aanwezigen meer dan alleen tijdverdrijf. Een vrouw achter een spinnewiel ziet spinnen voor zichzelf als een manier om tot rust te komen. „In de tijd dat ik overspannen thuiszat, heb ik heel veel gespind. Dat deed me echt goed. Als je spint zit je bij wijze van spreken aan een draadje vast. Dus was ik verplicht om te blijven zitten in plaats van als een kip zonder kop door het huis te rennen.”

Niet alle beursbezoekers zijn even bedreven in het handwerken. Sommigen hebben een project waar ze mee zijn vastgelopen in hun tas mee naar Zwolle genomen. In het breicafé van het Nationaal Ouderenfonds werpt Erna een geroutineerde blik op zo’n werkstuk. Ze heeft al snel door waar ’m de kneep zit. Het blijkt een kwestie te zijn van wel of niet de draad op een bepaalde manier om de naald slaan. De gestrande breister bedankt haar uitvoerig.

Het Nationaal Ouderenfonds is op de beurs aanwezig om het project Samen Breien te promoten. Het doel is ouderen uit hun isolement te halen. „Eenzaamheid is een groot probleem bij ouderen die nog op zichzelf wonen”, zegt coördinator Milou van den Dool. „Ze worden minder mobiel, om hen heen vallen mensen weg, hun wereldje wordt steeds kleiner.” Samen breien verbindt. „Een breiclub zorgt ervoor dat mensen de deur uitgaan.”

In twee jaar tijd zijn er her en der in het land, in steden maar ook in kleine dorpen, zestig breiclubs opgezet. Meestal komen de leden wekelijks bij elkaar, gemiddeld doen er zo’n tien mensen aan mee. „Bijna uitsluitend vrouwen. De breiclubs zijn vooral een sociaal gebeuren. Mannen hebben geen zin om een paar uur tussen tetterende vrouwen te zitten”, is de ervaring van Van den Dool.

Op de beursvloer zijn zeker niet alleen oudere bezoekers vertegenwoordigd. Al komt soms bij de aankoop van een paar bollen wol aan het licht dat degene die betaalt niet degene is die het handwerk gaat uitvoeren. „Dat doet m’n moeder.” „Echt?” reageert verkoopster Anita van Ajoure uit Joure. „Je bent toch groot genoeg om het zelf te doen?”