„Hoe lang, Heere, zult Gij mij steeds vergeten? Hoe lang zult Gij Uw aangezicht voor mij verbergen?”

Die het niet ondervonden hebben, verstaan deze woorden niet. Ze lijken voor hen Grieks of Hebreeuws. Maar aan degenen die er middenin zitten of beginnen er in te komen, wordt de psalm voorgehouden als een les, opdat zij daaruit leren: zoals hij zich gedragen heeft, zo moet ook u het doen! De schrijver heeft immers geklaagd over dezelfde boze gedachten die ook u ervaart en voelt.

Hoe is het echter mogelijk dat een vroom hart, zo’n groot profeet en apostel, dergelijke woorden zegt? Had hij niet veeleer moeten zingen: „U, o God, U loven wij” of „Zingt de Heere”? Maar nee, hij zegt: „God heeft mij vergeten.”

God moge er ons voor bewaren dat Hij ons ooit werkelijk zou vergeten! Het is gauw genoeg gezegd: „God heeft mij vergeten”, maar als ik dat moet zeggen met het oog op mezelf, dan valt het zwaar. Wel denken wij weleens dat God ons vergeten heeft, en dan wordt het ons bang; want niets is erger dan dat onze Heere God iemand vergeet. Als Hij deze aanvechting erg lang laat aanhouden, dan denkt Gods kind: de duivel heeft mij in zijn macht.

Maarten Luther, predikant te Wittenberg (”Preek over Psalm 13”, 1533)