Terwijl Rita Grünwald tijdens haar dagelijkse ronde als postbode in Wolfsburg brieven bezorgt, attendeert dochter Jenna haar vader Viktor op een nieuwsbericht dat het leven van de Grünwalds voor altijd zal veranderen. Het is maandagmiddag 15 juni 2009 als openbaar wordt dat er in Jemen drie jonge vrouwen gevonden zijn. Bij zowel Viktor als zijn gezinsleden gaan onmiddellijk alle alarmbellen rinkelen.

Het was een paar weken daarvoor dat Rita en Viktor hun dochter Anita (24) en nichtje Rita Stumpp (26) uitzwaaiden. De Rusland-Duitse Bijbelschoolstudenten zouden in een lokaal ziekenhuis in Jemen vrijwilligerswerk gaan doen. Doordrongen van het gevoel dat ze de wereld konden verbeteren, waren de meiden vol enthousiasme weggevlogen.

Hun reis zou niet veel later een gruwelijke wending nemen: op 12 juni werden Rita, Anita en zeven andere christenen tijdens een uitje door drie mannen overvallen en ontvoerd. Een poging om te ontkomen werd de Duitse meiden en een Zuid-Koreaanse lerares fataal: drie dagen later vonden de autoriteiten de vrouwen met schotwonden in hun hoofd, nek en borst in een greppel terug. Vermoord. Van de andere ontvoerden, een Duits echtpaar met zijn drie kinderen en een Engelse hulpverlener, ontbreekt tot op de dag van vandaag ieder spoor.

Onbeantwoord

De gewelddadige dood van Rita Stumpp en Anita Grünwald schokte Duitsland. Ook in de kerkelijke gemeenschap van de twee, de Immanuelgemeinde in Wolfsburg, sloeg de moord in als een bom. Waarom werden uitgerekend deze twee jonge, godsdienstige vrouwen vermoord? Wat wilde God hiermee zeggen?

Vijf jaar later zijn deze vragen nog steeds onbeantwoord. Voor Viktor Grünwald zijn ze echter nog even reëel als in 2009. Samen met zijn vrouw Rita vertelt hij in hun moderne woonkamer in een buitenwijk van Wolfsburg over de laatste vijf jaren. Het valt de twee niet mee om over de dood van hun dochter te spreken. Soms met zichtbare moeite, andere momenten met een glimlach in hun ogen, praten ze bedachtzaam over het lijden dat hen overkwam.

De pijn en het gemis worden niet minder, vertelt Rita. „Ik heb het momenteel weer heel moeilijk met de dood van onze dochter. We gaan door hoogtes en diepten. Dan gaat het weer beter en dan zijn er weer tijden dat ik Anita zo ongelooflijk mis. Dat verlangen om je kind te zien, die ”sehnsucht”, dat blijft het moeilijkste.”

Viktor: „De twijfel over de dood van Anita blijft en komt elke dag terug. Waarom heeft God dit toegelaten? Op deze vraag kan ik maar geen antwoord vinden. Waarom mijn dochter, waarom Anita? Zij heeft zo veel van God gehouden, wilde nog zo veel voor Hem doen. Dat begrijp ik niet en ik vind het moeilijk deze dingen over te geven.”

Verdriet

Ondanks de vragen en twijfels die hij nog heeft, bracht de dood van zijn dochter het leven in het hart van Viktor Grünwald. In de inktzwarte dagen na de moord stortte de voorheen ongelovige Grünwald voor het eerst zijn hart uit bij God, om rust en vrede te vinden in Hem.

Rita is blij dat ze na jarenlang gebed voor haar man nu ook samen met hem kan bidden. Samen probeert het echtpaar het grote verdriet te verwerken, en het de Heere voor te leggen. Rita: „Het eerste jaar na de moord waren we in shock en realiseerden we ons eigenlijk niet echt dat onze dochter gestorven was. Tijdens dat jaar hebben we ontzettend veel gehuild. Tegelijk kregen we die eerste tijd veel begeleiding van familie en vrienden, vrijwel alles werd ons in die tijd uit handen genomen. Maar dat blijft niet zo. Na een jaar gaat iedereen toch weer over tot de orde van de dag. En dan moet je als gezin weer leren het leven op te pakken.”

Teruggaan naar het dagelijks leven valt de Grünwalds zelf niet mee. Rita: „De eerste tijd durfde ik de straat bijna niet op, zo bang was ik om aangesproken te worden. Het tweede jaar na de dood van Anita was moeilijker dan het eerste. Dan komt de realiteit. En dat eindeloze verlangen dat je moet zien uit te houden. Iedereen uit ons gezin had het moeilijk, het was vooral heel zwaar dat we elkaar niet konden helpen omdat we allemaal zo’n pijn hadden.”

Belofte

Verdriet en rouwverwerking na het overlijden van een kind veroorzaken nogal eens relatieproblemen. Vooral het eerste jaar lopen relaties kans stuk te gaan. Rita en Viktor realiseerden zich dat. „Ook wij begrepen elkaar vaak niet in de manier waarop we ons verdriet verwerkten. Gelukkig hadden we vrienden en gemeenteleden aan onze zijde die ons hielpen misverstanden op te lossen. Juist in zulke moeilijke tijden is het belangrijk om met elkaar te blijven praten. Je hebt elkaar immers nodig en je moet samen je weg zien te vinden. Ik zie het werkelijk als Gods genade dat we kracht kregen om door te gaan.”

Want de moord veroorzaakte ook beproeving in het geloofsleven. Rita: „Na de moord kwam ik in een crisis terecht. Dan kun je alleen maar vertwijfeld tot God komen, bij Hem je vragen neerleggen. Gelukkig is die twijfel nu wel weggenomen. Nog steeds voel ik niet altijd dat God ons draagt, maar we leunen op de belofte van Jezus dat Hij met ons wil zijn. Ook als dat gevoel er niet altijd is, kunnen we wel steeds op die toezegging vertrouwen. Ik ben elke dag dankbaar te weten God aan mijn zijde te hebben. Hoe zouden wij moeten leven zonder de hoop op Hem? Te weten dat de Heere Jezus alle lijden heeft doorgemaakt, geeft ons kracht.”

Viktor: „De laatste twee jaar hebben we moeten leren met ons verdriet om te gaan en alles een plekje te geven. Dat blijft moeilijk, elke dag weer sta je op met dat verdriet, het is altijd aanwezig. Maar het is voor ons een grote troost te weten dat onze dochter bij God is, dat we hoop hebben en ons over haar geen zorgen hoeven te maken. Langzaam leren we het leven weer lief te hebben.”

Kinderdorp Malawi

De dood van hun dochter heeft de Grünwalds sterker gemaakt, zeggen zij. Viktor: „Je hebt twee keuzes als er zoiets gebeurt: of je gaat stuk aan je verdriet, of je gaat verder. Wij hebben samen heel duidelijk gezegd dat we voor dat laatste willen gaan. We hebben twee andere kinderen in wie we ook moeten investeren en nog talloze andere mensen die we liefde kunnen geven.”

Nadat de moord op de twee vrouwen een gat sloeg in de baptistengemeente van Wolfsburg, besloot de kerk zich in te zetten voor Anita’s grootste wens, de bouw van een kinderdorp in Afrika. Vijf jaar later draait er in Malawi een bloeiend, ambitieus project waar verschillende gemeenteleden wonen en werken. Viktor en Rita vliegen regelmatig naar het Afrikaanse land, de lachende kindergezichten geven het echtpaar hoop.

Viktor: „We zijn er blij mee dat haar wens in vervulling is gegaan.”

Rita: „God heeft iets kwaads in iets goeds veranderd.”

www.face-project.de