„Want Mijn volk heeft twee boosheden gedaan; Mij, de Springader des levenden waters, hebben zij verlaten, om zichzelven bakken uit te houwen, gebroken bakken, die geen water houden.”

De leer en belijdenis van onze vaderen, gegrond op Gods heilig Woord, strekt niet alleen om God op het hoogst te verheerlijken. De mens die zichzelf kent, vindt daarin ook de vervulling van zijn geestelijke behoeften.

Voor hem is de drie-enige Verbondsgod, en de raad Gods tot zaligheid, die met deze verborgenheid van ons geloof in het nauwste verband staat, de Springader van levend water, waaruit zijn ziel gedrenkt wordt tot het eeuwige leven.

Wat is die wijsgerige god van deze tijd? Of liever: wat is de menigte van wijsgerige afgoden, gesmeed in het hoofd van die zogenaamde zelfdenkers? Wat zijn die laffe en onvaste leringen van de tegenwoordige tijd anders dan zelfgemaakte regenbakken, gebroken bakken, die geen water houden?

De uitvinders, voorstanders en verdedigers van deze valse goden en godsdiensten vergaan zelf van dorst, en vinden alleen een vervulling van hun hoofd met valse godsdienstbegrippen, waardoor zij zeer opgeblazen worden, maar geen bevrediging vinden in hun hart. Zijzelf vinden deze bakken van troost en heil leeg, en laten hun navolgers met hen van dorst versmachten. Onder de zonde en de vloek die op Adams nakroost rust, komen zij om. Het is dus waarheid dat de zonde van Gods oude volk onze zonde is.

B. Moorrees, 
predikant te Wijk

(”Leerrede”, 1841)