Het is voor velen daarom ook een verontrustende ontwikkeling dat instanties steeds meer informatie over burgers in handen krijgen en bewaren. Door bestanden te koppelen heeft de overheid van vrijwel elke burgers een behoorlijk compleet profiel in bezit. Van tijd tot tijd leidt dat in de politiek en in de media tot kritische vragen.

Maar niet alleen overheidsinstanties, ook bedrijven weten tegenwoordig veel van mensen. Koopgedrag, internetgebruik en betalingsverkeer leveren hun een schat aan informatie. Daar maken ze slim gebruik van, bijvoorbeeld bij gerichte reclamecampagnes.

Het is daarom niet voor niets dat de wetgever allerlei regels heeft opgesteld die de privacy van burgers moeten beschermen. Bovendien is er een waakhond, het College bescherming persoonsgegevens. Dat ziet erop toe dat er niet gerommeld wordt met informatie over burgers.

Toch blijkt er in de praktijk nog het nodiger mis te gaan. Bedrijven weten met slimme trucs de regels te ontwijken. Instanties wisselen soms informatie uit terwijl dat feitelijk niet mag. Bedrijven verzamelen en gebruiken gegevens van mensen terwijl de wetgeving dat niet toestaat.

De organisaties NPCF –belangenvereniging van patiënten– en KNMG, de beroepvereniging van artsen, doen een oproep aan burgers om beter uit te kijken aan wie ze hun medisch dossier geven. Ze doen dit omdat ze merken dat uitkeringsinstanties en verzekeraars steeds vaker het hele dossier van patiënten opvragen.

Uit een peiling van de NPCF blijkt dat instanties zoals UWV, gemeenten en arbodiensten in een derde van de gevallen burgers verzoeken hun volledige dossier ter inzage te geven. Veel burgers doen dat dan ook. Zij zijn bang een uitkering of verzekering mis te lopen als ze inzage weigeren.

Instanties overtreden de wet niet door een dergelijk verzoek te doen. Maar NPCF en KNMG vinden het wel ongewenst. Zij wijzen erop dat elke patiënt het recht heeft negatief te antwoorden op zo’n vraag en ze adviseren dat dan ook te doen.

Het is inderdaad niet wenselijk dat mensen hun gehele medisch dossier aan derden geven. Dat bevat vaak niet alleen feitelijke zaken, zoals bloeduitslagen of röntgenfoto’s, maar ook andere dingen die de patiënt in vertrouwen aan zijn huisarts of specialist heeft verteld. Daar heeft verder niemand iets mee te maken.

Goede zorg is gediend met een goede relatie tussen arts en patiënt. Dingen moeten in de spreekkamer in alle openheid besproken kunnen worden. Wanneer mensen moeten leven met de gedachte dat hetgeen ze de dokter toevertrouwen ook door anderen gelezen kan worden, zullen ze geremder zijn over hun persoonlijke noden en zorgen. Daar zijn arts en patiënt niet mee gediend. Wat privé is, moet privé blijven.