Het is de tweede keer in 4 maanden dat de Stichting Levenseindekliniek (SLK) op de vingers wordt getikt. In het laatste geval ging het om een vrouw van tussen de 80 en 90 jaar oud, die door beroertes niet meer kon praten. In april vond de RTE dat de kliniek meer gesprekken had moeten voeren met een andere oude vrouw voordat haar leven werd beëindigd. Deze vrouw leed al jaren aan depressiviteit.

In de uitspraak van de toetsingscommissie staat dat de patiënte na haar eerste beroerte, ongeveer 20 jaar geleden, heeft laten vastleggen dat zij niet naar een verpleeghuis wilde. Ze heeft drie keer een schriftelijke euthanasieverklaring getekend waarin zij aangaf dat ze euthanasie wilde als ze blijvend in een verpleeghuis opgenomen zou moeten worden. Omdat ze na recentere beroertes niet meer kon praten, namen haar kinderen contact op met de Levenseindekliniek.

Maar de RTE vindt dat de arts en de kliniek meer tijd en moeite hadden moeten nemen om te achterhalen of de vrouw ondraaglijk leed. „De arts heeft niet aannemelijk gemaakt dat hij tot de overtuiging is kunnen komen dat er bij patiënte sprake was van ondraaglijk lijden.”

Een woordvoerder van de Levenseindekliniek zegt dat er „wel degelijk sprake was van ondraaglijk lijden, maar dat het de arts niet is gelukt om de toetsingscommissie daarvan te overtuigen”. De euthanasie was terecht, aldus de woordvoerder. „En het belang van de patiënte is geheel gevolgd.”

De laatste uitspraak van de RTE is voor de kliniek geen reden het beleid aan te passen. Bij de vorige uitspraak is dat wel gebeurd: toen is besloten om in geval van psychiatrische patiënten een psychiater aan de overleggen toe te voegen.