Alles wat een persoon uniek maakt, kan helpen bij de identificatie van de lichamen die vanaf de rampplek in Oost-Oekraïne naar Nederland zijn gebracht, legt Harold van Gelder uit. Van Gelder (51) is coördinator bij het Landelijk Team Forensische Opsporing (LTFO), afdeling identificatie. Zijn mensen houden zich sinds de ramp met de Boeing van Malaysia Airlines op 17 juli bezig met hoe de slachtoffers vóór hun dood waren.

Informatie over littekens en tatoeages, röntgenfoto’s, tandartsgegevens, vingerafdrukken, DNA-materiaal en meer hebben koppels familierechercheurs verzameld bij de nabestaanden van de bijna 300 slachtoffers. Een enorme operatie, die zich uitstrekt tot in alle landen waar slachtoffers vandaan kwamen, vertelt Van Gelder. Collega’s in die landen verzamelden ook informatie, die naar Nederland wordt gestuurd.

„De familierechercheurs komen terug met een berg informatie”, zegt Van Gelder. Die wordt verwerkt en gedeeld met de afdeling die de lichamen onderzoekt. De bevindingen van deze twee afdelingen worden met elkaar vergeleken en als alles overeenkomt, is er een identificatie. Als een eigen beschermingsmechanisme heeft het LTFO de regel dat degenen die „de wanhoop en het verdriet van de families zien, niet aan de tafel staan waar de lichamen worden onderzocht.”

„Soms heb je snelle successen, soms duurt het langer”, zegt Van Gelder. Maar hoe lang het ook duurt, de familierechercheurs blijven in contact met de nabestaanden. „Ze spreken af wanneer er contact is, bijvoorbeeld een keer per dag.”

Het is ook de taak van deze rechercheurs om het aan de nabestaanden te melden als hun geliefde is geïdentificeerd. Van Gelder: „De familierechercheurs zijn de eersten die het te horen krijgen en die gaan vervolgens naar de familie om te vertellen dat er een identificatie is.” Zij helpen de nabestaanden ook in contact te komen met de afdeling postmortale zorg van het LTFO. Dat zijn mensen die normaal gesproken in de begrafenisbranche werken, maar nu tijdelijk aan het LTFO zijn toegevoegd.

Volgens Van Gelder moet iemand met deze taak van familierechercheur naast een groot empathisch vermogen ook een „gezonde dosis professionaliteit” bezitten. „Die mensen hebben er niks aan als je gaat zitten meehuilen. Je moet kunnen omgaan met de teleurstelling, de woede, het onbegrip, de frustratie, heel veel verdriet en vragen, vragen, vragen.”