Dalits vormen met 240 miljoen mensen een kwart van de Indiase bevolking. Het zijn kastenloze hindoes, maar ook (nakomelingen van) vroegere kastenloze hindoes die zijn overgegaan tot christendom, islam of boeddhisme, en die door de maatschappij nog steeds als kastenloos worden beschouwd. Ze leven in een gemarginaliseerde positie en zijn vaak slachtoffer van geweld.

Een bepaling in de Indiase grondwet van 1950 beperkt het recht op sociale voorzieningen tot hindoeïstische dalits. Nadien is dit recht uitgebreid tot sikhs en boeddhisten, maar niet tot christenen en moslims.

Minister van Sociale Zaken Satyanarayan Jatiya rechtvaardigt zijn politiek door te zeggen dat de hindoeïstische dalits het meest hebben geleden onder het kastensysteem.

Maar de Raad van Indiase Christenen en tal van mensenrechtenorganisaties zijn van plan de kwestie aan de rechter voor te leggen. Intussen wordt flink gelobbyd onder hoge ambtenaren. „Aparte behandeling van christelijke dalits op basis van religie leidt tot staatsdiscriminatie, het is een schending van de grondwettelijke principes”, aldus Pappu Yadav, leider van de oppositiepartij Janata Dal.

De kwestie van de dalits trekt regelmatig internationaal de aandacht. Duizenden leven onder erbarmelijke omstandigheden. Sommigen moeten smerige toiletten schoonmaken en met de blote hand ontlasting in zakken doen, zonder goede kleding en bescherming. Het behoort tot de ’normaalste’ zaken. Anderen cremeren de doden of verwijderen dierlijk vuil van de straten. Dalit-vrouwen worden regelmatig beroofd en vermoord, in veel Indiase dorpen zonder dat de dader wordt gestraft.

In 1996 kwam in het parlement een wet ter sprake die christelijke dalits toegang geeft tot onderwijsinstellingen. De wet werd echter verworpen toen de huidige regeringspartij BJP twee jaar later aan de macht kwam.