„We zijn goed geschapen en diep gevallen. Maar door genade kunnen we weer met God verzoend worden. Als ik deze kerngedachte ga uitleggen aan verstandelijk gehandicapten, zakken ze in slaap.” Loes Coppoolse, werkzaam op de Eben-Haëzerschool voor zeer moeilijk lerende kinderen in Kapelle, is aan het woord.

Maar hoe moet het dan? Eigenlijk heeft ze het daarvoor al laten zien, door een lucifer af te strijken. „Kijk, ik zie een vlam. Ja, de Heere Jezus is weg, maar de Heilige Geest is gekomen.” Bij de Naam van de Heere Jezus wijst Coppoolse in de palmen van haar handen.

Met de korte inleiding legt ze de ambtsdragers uit hoe ze werkt. Niet alleen voor haar leerlingen op school, maar ook tijdens het wekelijkse Bijbeluurtje in een tehuis in Middelburg vertelt ze Bijbelverhalen.

In het contact dat ambtsdragers hebben met verstandelijk gehandicapte gemeenteleden is het belangrijk een goede sfeer te scheppen, zegt Coppoolse. „Juist omdat verstandelijk gehandicapten minder talig zijn, moet je hen op een andere manier benaderen. Weet je wat hen interesseert, welke psalm ze mooi vinden?”

Coppoolse wijst erop dat de aandacht van gehandicapten soms naar heel andere dingen uitgaat dan je zelf denkt. „Jij bent een mooi verhaal aan het vertellen, maar zij vinden het schitteren van de lampen boven hun rolstoel veel mooier. Vaak kunnen ze niet goed filteren. Het geluid van de luchtcirculatie klinkt hen misschien net zo hard in de oren als jouw stem.” Maar al zijn er veel hindernissen, toch moeten we de moed niet opgeven, zegt ze stellig. „Als de Heere met Zijn Geest komt, lukt het. Bid en werk – in die volgorde.”

Bij het werk is het van groot belang om voor rust te zorgen, vindt de onderwijzeres. „Als er iets gebeurt, zoals een verhuizing hier bij De Akker en De Dorsvloer, kan er veel onrust zijn in een groep. Maar het kan ook aan jezelf liggen. Als jij haast hebt, voelen ze dat. Soms is rust: nog maar een psalmversje.”

Eerbied

Coppoolse benadrukt dat eerbied een tastbaar iets moet zijn. „Er is in mijn klas een andere sfeer bij een knutseluurtje dan tijdens de Bijbelvertelling. Dat voelen de kinderen. Ga voorzichtig met je Bijbel om. Leg er niets bovenop en doe hem zachtjes dicht. Ze merken het als jij dat minder serieus neemt, als je nog koffie aan het drinken bent terwijl je de Bijbel opendoet.”

Om de aandacht vast te houden moet een verhaal kort en beeldend zijn. „Vijf minuten luisteren is al een enorme opgave. Voor een weekopening of een dagsluiting zou ik niet langer dan een kwartier nemen. Daarvan luisteren ze dan misschien zeven minuten, en de andere acht minuten zijn voor het zingen en bidden. Binnen die zeven minuten vertellen moet je je kernboodschap ook minstens drie keer herhalen.”

De leerkracht raadt aan veel gebaren te gebruiken. „Dat hoeven niet de officiële gebaren te zijn, maar zorg ervoor dat ze wat te kijken hebben. Bij het verhaal van Pasen deed ik voor hoe Petrus huilend bij het graf stond. Een jongen uit m’n groep kwam stil naast me staan en sloeg zijn arm om me heen. En toen ik vertelde dat Jezus weer opstond uit de dood, leek het wel of hij ook opveerde.”