„Een getal zonder context geeft verkeerde conclusies”, aldus Staal. In 1998 werd hem een salaris aangeboden en een ‘perspectief’ voor de jaren daarop. Staal wees erop dat andere corporaties hem ook wel hadden willen hebben en dat Vestia hem graag wilde houden. En in 2004 deed hij vrijwillig mee aan een onderzoek naar zijn salaris en daar heeft hij nooit meer wat op gehoord.

Naast zijn salaris declareerde Staal ook maandelijks voor ettelijke duizenden euro’s aan onder meer autokosten, lunches en dergelijke. Geregeld bezocht de Vestiatop verder het buitenland, om te zien hoe het volkshuisvestingsbeleid in bijvoorbeeld Londen of Berlijn werd aangepakt. Een en ander werd betaald met een creditcard van Vestia.

Staal onderstreepte dat de salariëring niet zijn belangrijkste drijfveer vormde. „Voordat u de suggestie wekt dat ik het alleen om het geld deed: ik was alleen getriggerd om Vestia volkshuisvestelijk goed op de kaart te zetten”, hield hij de enquêtecommissie voor.

Bij zijn vertrek bij Vestia kreeg Staal 3,5 miljoen mee, voornamelijk een achterstallige pensioenbijdrage. Staal begrijpt de verontwaardiging daarover, maar wees erop dat het niet om een gouden handdruk ging. Bovendien ging meer dan de helft van het bedrag naar de ficus, onderstreepte hij.

Staal wees er op dat de huurders van Vestia jarenlang hebben geprofiteerd van de dienstverlening van de corporatie. Het doet hem terugdenkend „meer dan pijn” als hij denkt aan de situatie waarin Vestia is terechtgekomen. Het ‘verscheurt’ hem zelfs. „Ik wou dat het anders gelopen was. Ik maak me elke dag zorgen over wat mensen is overkomen. Ik wou dat ik de tijd kon terugdraaien.”