Maar ze doen het nu wel anders, zo bleek maandag uit een documentaire die Stichting Friedensstimme liet zien tijdens haar tweede jongerenontmoetingsdag. In plaats van in het openbaar folders uit te delen en toespraken te houden, bezoeken de evangelisten mensen thuis.

In 2013 hield Friedensstimme voor de eerste keer een ontmoetingsdag voor jongeren, in haar eigen gebouw in Gouda. De ruimte was toen eigenlijk te klein voor de honderd belangstellenden. Daarom had de organisatie nu de Ichthuskerk in Bodegraven afgehuurd voor de circa 150 aanwezige jongeren.

Het middag- en avondprogramma bestond uit samenzang, optreden van een Duits jongerenkoor uit Troisdorf, een documentaire over Kazachstan, toespraken en getuigenissen, een maaltijd en ontmoetingen.

Keuzes

Alexander Sergeyew is evangelist in Kazachstan. Hij vertelde gisteren zijn levensverhaal.

De voorganger uit de miljoenenstad Alma Ata, die ook als evangelist actief is, liet het belang van keuzes in zijn leven zien: de keuze voor God door het belijden van zijn zonden aan Hem, de keuze om in Kazachstan te blijven en niet te vluchten, en de keuze om te stoppen met zijn universitaire studie en zich te concentreren op het verkondigen van het Evangelie. Sergeyew toonde zich positief over de voortgang daarvan, ondanks de tegenwerking van de regering.

Een centrale tekst in zijn leven is 1 Johannes 5:12: „Die den Zoon heeft, die heeft het leven; die den Zoon van God niet heeft, die heeft het leven niet.” Sergeyew: „Niet lang geleden aaide ik een Kazachs weesjongetje over zijn bol. Hij vroeg me zijn papa te zijn. Ik was eigenlijk vroeger ook een wees. Jezus legde Zijn hand op mijn hoofd en zei: „Wil je Mijn zoon zijn?” Dat was het mooiste moment van mijn leven. Je heb alleen een volwaardig leven als je Christus in je hart hebt.”

Sterfbed

De evangelist vertelde over twee bijzondere bekeringen die hij tijdens zijn werk heeft meegemaakt. De ene was van iemand die zich inbeeldde dat hij Christus was. Deze man kwam tijdens een dienst naar voren en beleed zijn zonden. „Hij verkondigt nu het Evangelie,” aldus Sergeyew.

Het andere geval betrof een jongetje in Alma Ata dat op zijn sterfbed lag en nooit van God gehoord had, zelfs niet wist wat bidden was. Sergeyew deed hem voor hoe het moest. Na zijn dood vertelde zijn moeder dat ze zich schaamde voor de manier waarop haar kind was gestorven. Hij had zijn moeder gevraagd voor hem te bidden, maar toen zij dat niet wilde, knielde de doodzieke jongen neer en bad hij om vergeving van zijn zonden. Sergeyew, met bewogen stem: „Ik werd zo blij toen ik dat hoorde.”

Thomas

Thomas (21), een van de Duitsers uit het jongerenkoor, getuigde over zijn eigen bekering. Hij moest zijn vrienden loslaten om God te vinden. Toen hij 16 was kon hij dat niet, een jaar later nog niet, maar wel toen hij 18 was. „Ik mis hen nog steeds, maar God werd mijn Vriend toen alle andere dingen voor mij niet meer van belang waren.”