Dat neemt niet weg dat Bashar al-Assad hard op weg is het voorbeeld van zijn vader te evenaren, Hij sleepte dinsdag 88,7 procent van de stemmen in de wacht. Een droom van menig westers politicus. Maar zo werkt het nu eenmaal in de Arabische wereld. Alles of niets, is het devies. Wat dat betreft heeft Assad het nog slecht gedaan, vergeleken met zijn Egyptische ambtgenoot Sisi. Die wist vorige week ruim 96 procent van de kiezers achter zich te scharen.

De verkiezingsuitslag betreft cijfers. Maar laten we het eerst even over de feiten hebben. De stembusgang had plaats in een land dat al ruim drie jaar lang door burgeroorlog wordt verscheurd. Miljoenen Syriërs waren niet eens in de gelegenheid om te stemmen. Ze waren ofwel gevlucht voor het geweld, of woonden in gebieden die door opstandelingen worden gecontroleerd. Daar kon van verkiezingen natuurlijk geen sprake zijn.

In de plaatsen waar wél kon worden gestemd, won Assad natuurlijk glansrijk. Het waren plekken waar hij zich sowieso van een trouwe aanhang verzekerd wist. En waar twijfel bestond, zorgde hardere of zachtere dwang er wel voor dat het juiste vakje op het stembiljet werd aangekruist. Zo werkt dat nu eenmaal.

Intussen dringt de vraag zich op waarom Assad juist nu de verkiezingen door wilde laten gaan. Het in Londen opgeleide staatshoofd moet zelf toch ook beseffen dat deze uitslag naar democratische maatstaven –om het maar even algemeen te houden– op zijn minst aanvechtbaar is? Ontleent het Syrische staatshoofd nog een greintje legitimiteit aan de beperkte –en mogelijk gemanipuleerde– stem van het volk?

Zo werkt dat nu eenmaal. Zeker in een land als Syrië. De grootste zorg van een eenmaal aangetreden leider is in het zadel te blijven. Of het nu gaat om Bashar al-Assad, Saddam Hussein, Yasser Arafat of Muammar Gaddafi.

In het Westen gaat het overigens niet veel anders. Herverkiezing staat voor menig politicus boven aan de agenda. De manier waarop en de middelen waarmee dat doel doorgaans wordt bereikt, verschillen meestal wel enigszins.

Terug naar Syrië. De bevolking heeft een nieuwe president, die niet zo onbekend was. Daar valt weinig aan te veranderen, al doen gewapende oppositie en jihadstrijders daar wel erg hun best voor.

Als Bashar al-Assad ook maar een knip voor de neus waard is zal hij in zijn nieuwe ambtsperiode moeten bewijzen dat hij in staat is vrede in zijn door geweld verscheurde land te brengen. De trieste balans van de burgeroorlog staat momenteel op 160.000 doden. Of ergens daaromtrent. Aan ingewikkelde coalitiebesprekingen hoeft Assad niet te doen. Maar een deugdelijk regeerakkoord zou al heel wat zijn. Vraag het de Syriërs maar.