Christen geroepen tot belijden
Het kon niet missen. Ons reisgezelschap, eerder deze maand een kleine tien dagen in Israël, heeft de muren van Jeruzalem beklommen en erop gewandeld. Vooral voor degenen die er voor het eerst waren een spectaculaire belevenis. Jeruzalem is niet zomaar een stad. En zijn muren zijn niet zomaar muren.
Aan die Jeruzalemse muren koester ik een tere herinnering. Een jaar of zes geleden werkte ik mee aan een Israëlreis voor andersbegaafden. Op een dag arriveerden we bij Jeruzalem. We zouden naar de Klaagmuur gaan en stonden bij de Mestpoort even op elkaar te wachten. Toen klampte Heidi me aan: „Dominee, is dit Sion?” Jazeker, Heidi, dit is Sion. „Kijk eens naar die muur, dominee. Die staat stevig! Vast op de rots! Ziet u dat?” Ja, ik zag het.
Maar dit mongoloïde meisje zag meer. „Dominee, Zijn grondslag is op de bergen der heiligheid… Zullen we ervan zingen, dominee?” Dat deden we. Eerst samen. Toen met de hele groep. De psalm over de schone stad van Isrels Opperheer. Wiens werk volkomen is. Die Zijn kerk heeft gegrond op onwrikb’re vastigheden.
Die muur op de hechte rots was daar en toen voor mij als een sacrament, een zichtbaar teken van de trouw van de Heere. De poorten der hel zullen Zijn gemeente niet overweldigen. Af en toe haal ik het terug in mijn herinnering. Ik zou deze troost steeds weer willen koesteren.
Nog maar een enkele dag terug uit Jeruzalem was ik de afgelopen week op een kerkelijke vergadering. De voorzitter van de roepende kerk mediteerde aan de hand van Ezechiël 3: „Mensenkind, Ik heb u tot een wachter gesteld over het huis van Israël.” In deze tekst wordt verwezen naar de wachters die oudtijds de stad bewaakten vanaf de muur. Een dergelijke roeping kwam tot de profeet: te waken over het erfdeel van de Heere. Te waken en te waarschuwen. Ook heden nog geldt die opdracht. In Hebreeën 13 lezen we over de voorgangers, dat „zij waken voor uw zielen, als die rekenschap geven zullen.”
Het is een machtige troost om te weten dat de muren van Gods kerk hechten op de Rots, gegrond zijn op Hem Wiens werk volkomen is. Maar dat komt niet in mindering op de roeping van de wachters om waakzaam te zijn. De gevaren dreigen. Van buitenaf, maar niet minder van binnenuit. Van de voorgangers, maar niet minder van allen die de Naam van Christus dragen, wordt waakzaamheid gevergd. De heiligheid van Zijn gemeente, de eer van de heilige God en de zaligheid van zondaren – het zijn evenzovele motieven tot die waakzaamheid. Wie de vijand onderschat, is bij voorbaat verloren.
In zijn geschrift ”Het Nederlandsche Zendelinggenootschap”, geschreven in het revolutiejaar 1848, riep mr. G. Groen van Prinsterer de christenen van zijn dagen op om een wachter op Sions muren te zijn. Zijn stem klinkt ook in 2014 nog door. Zijn boodschap: wéét waar de dreiging vandaan komt! „De belijdenis, waartoe men wordt geroepen, staat telkens met den aard der tijden, waarin men leeft, in verband. Het belijden, waarin de kracht des Christelijken geloofs zich openbaart, ligt niet alleen in het getrouwelijk opzeggen van al de Artikelen des Geloofs; niet alleen in een onvoorwaardelijk onderschrijven van de Symbolische Schrift; zelfs niet in eene prediking, waarin geen enkel woord aangetroffen wordt, dat den meest regtzinnigen keurmeester ergeren zou. Het belijden is het uitkomen voor de waarheid op het punt, waar de verdediging bezwaarlijk is, waar het belijden met lijden vergezeld is. Gelijk de aanval het kritieke punt aanwijst, zo volgt, uit de aard der verloochening, de aard der belijdenis, welke in ieders tijdsgewricht den geloovigen voegt. Altijd één waarheid is er, wier belijdenis, terwijl men aan de gansche waarheid vasthoudt, speciaal belang heeft. Ten aanzien van die waarheid is pligtsbetrachting en moedbetoon aan de orde van den dag. Zoudt gij de onversaagdheid roemen van den wachter, die overal bij de hand is, behalve waar de vijand zich bevindt? Tot zodanig belijden is het, dat de christenen geroepen worden.”
