Deze levenshouding is bedrieglijk. Maar voor christenen ook ronduit gevaarlijk. Het is een verzoeking. Op deze manier kunnen we de bedoeling die God met ons leven heeft in de weg staan, zoals Petrus de Heere Jezus in de weg stond toen hij Hem wilde weerhouden van het kruis.

Dat is de prikkelende kern van het jongste boekje van de bekende theoloog J. I. Packer. Geboren en opgeleid in Engeland (Oxford), was hij vele jaren hoogleraar in de theologie aan Regent College in de Canadese stad Vancouver. Hij schreef een groot aantal boeken dat ook in Nederland gretig aftrek vond. Inmiddels is Packer bijna 88 jaar en heeft hij een boekje geschreven over het ouder worden.

Hij gebruikt het Bijbelse beeld van de loopbaan. Wanneer de ouderdom komt is de bel voor de laatste ronde gegaan. Dat is in de sport de belangrijkste. Dan wordt nog eens alles op alles gezet voor de eindsprint. De ouderdom is niet het laatste, vreugdeloze restje, maar de voorbereiding op het eigenlijke leven dat daarna komt.

Realistische beschrijvingen van het ouder worden treffen we hier aan. Hier schrijft iemand die het zelf ondervindt: het lichaam wordt zwakker, het geheugen wordt minder, het logisch redeneren is niet meer zo scherp als weleer. Wijze tips worden gegeven.

Het positieve woord dat als een rode draad door het boekje heenloopt is ”rijpheid”. Zoals het fruit pas in het najaar rijpt, zijn goede kleur en smaak krijgt, zo is het ook in het leven van een kind van God. Bij het ouder worden komt als het goed is de rijping tot een hoogtepunt. Deze bestaat niet in hoogmoedige betweterigheid, maar in nederigheid en vurigheid om de Heere te dienen en om dat uit te stralen naar de medemensen, gelovig of ongelovig.

Daarbij wordt benadrukt dat levenslang leren de roeping is van iedere christen. Blijven studeren op de grote waarheden en de lijnen in de Schrift is heel bevorderlijk voor verdieping van de troost. Uiteraard hangt dit van de geestelijke mogelijkheden van de persoon in kwestie af.

Daarnaast moeten ouderen blijven ”leiden”. Ieder heeft de taak een ander te leiden en te onderwijzen: ouders met hun kinderen, echtgenoten met elkaar, vrienden onderling. Zo mogen we als ouderen ook jongeren leiden. Denk aan Mozes die Jozua leidde en aan Paulus die aan Timotheüs leidinggaf.

Vanuit deze opvatting maant Packer de kerken om het ouderenbeleid niet op de leest van de omringende cultuur te schoeien, maar het anders te doen. De gaven van de gerijpte ouderen zouden meer gezien moeten worden. Hij schrijft: „Moderne westerse kerken organiseren bezigheden, trips en samenkomsten voor hun senioren, zetten pastorale voorzieningen op voor de verzorgingshuizen, maar zij bezien deze mensen niet langer zoals zij de rest van de gemeente bezien, waarbij zij proberen geestelijke gaven te ontdekken, te voeden en te gebruiken. Hierin doen ze het voorkomen alsof geestelijke gaven en vaardigheden om te dienen bij het ouder worden verschrompelen. Maar dat is niet zo; wat eerder gebeurt is dat deze gaven afnemen doordat ze niet gebruikt worden.”

Al met al een boekje dat het lezen meer dan waard is.

Boekgegevens

Finishing Our Course with Joy. Guidance from God for Engaging with Our Aging,
J. I. Packer; uitg. Crossway Books, Wheaton; ISBN 9781433541063; 
112 blz.; € 11,99.