toen

In augustus vorig jaar heb ik vrijmoedig en uit volle overtuiging ja gezegd tegen het lijsttrekkerschap. Er was nood in Vlissingen wegens gebrek aan kandidaten. Daarom heb ik mijn verantwoordelijkheid genomen. De gevolgen daarvan kon ik toen nog niet overzien. Vooral de massale media-aandacht heb ik onderschat. Achteraf gezien was ik daar liever minder op ingegaan, want het slokte veel tijd op. Dat ging ten koste van mijn gezin. De reacties op mijn lijsttrekkerschap waren doorgaans positief. De plaatselijke kiesvereniging was blij dat ze een capabel iemand had gevonden. De zondag na de verkiezing was het in mijn kerk, de gereformeerde gemeente van Vlissingen, leesdienst. De ouderling van dienst heeft toen God gedankt voor mijn verkiezing tot lijst­trekker en om hulp en wijsheid gebeden. Dat was voor mij een bevestiging dat ook de kerkelijke gemeente erachter stond. Niet-kerkelijken uitten de wildste kreten, vonden mij een heldin die het opneemt tegen de mannen en noemden mij een topwijf. Ik heb dat vriendelijk aangehoord, kon het ook wel waarderen, hoewel ik zelf niet de intentie had om tegendraads te zijn. Minder positieve reacties waren er ook. Zo stuurden enkele kiesverenigingen mij brieven waarin ze mijn kandidatuur zeiden te betreuren en mij vriendelijk verzochten of ik mij terug wilde trekken. Overigens waren alle brieven netjes en waardig, nooit hatelijk of vervelend. Nadat de eerste stormen waren geluwd, heb ik bij de kiesvereniging ideeën gespuid met mijn wensen voor Vlissingen. De campagneweken waren druk, maar wel erg leuk. Ik ben op allerlei plaatsen geweest, ook in het havengebied. Daar zat ik dan als vrouwtje tegenover directeuren van grote bedrijven, mannen die nog nooit contact hadden gehad met een raadslid. Zij namen er uit­gebreid de tijd voor. De contacten worden uiteraard warm gehouden. Voor de campagne ben ik op een door de landelijke SGP georganiseerde lijsttrekkersbijeenkomst geweest. Hoewel ik de enige vrouw was, werd ik meteen in de groep opgenomen. Die dag heb ik vooral goed geluisterd naar alle tips.

nu

Wat 20 maart anders maakt dan de verkiezingsdag 19 maart, is dat ik nu echt ben gekozen tot raadslid. Vlissingen heeft de SGP beloond voor het vele werk dat er is verzet. De verkiezingsuitslag is me ontzettend meegevallen. Ik heb zelf altijd gezegd dat het erop of eronder zou worden. Dat we uiteindelijk 942 stemmen zouden krijgen, had ik nooit verwacht. De dag na de verkiezingen ben ik vroeg opgestaan om mijn krantenwijk te lopen. Thuisgekomen heb ik mijn jongste dochter uitgezwaaid en daarna hebben de media mijn ochtend bepaald. De eerste helft van de middag heb ik mijn telefoon uitgezet en ben onder de wol gedoken. Ik voelde goed dat ik de achterliggende nacht nauwelijks had geslapen en ook de vele interviews hadden hun tol geëist. Voortdurend moest ik opletten dat ik de juiste antwoorden gaf. Ik ging ook naar bed met het oog op de eerste vergadering met alle fractievoor­zitters die ik die avond zou hebben. Tijdens die bijeenkomst zou de interesse worden gepolst voor coalitiedeelname. Daar moest ik dus scherp voor zijn. Gedurende de hele dag heb ik veel felicitaties gehad. De mooiste was die van mijn ouders. Mijn moeder gaf me een omhelzing en een bloemetje. Ook de trotse blik van mijn vader zal ik niet snel vergeten. Ik ben dan ook een beetje zijn opvolger. Leuk was ook dat Kees van der Staaij me per sms feliciteerde. Van landelijk SGP-voorzitter Maarten van Leeuwen heb ik nog niets gehoord. Alleen GroenLinks reageerde negatief omdat mijn raadslidmaatschap die partij een zetel kost. Dat is echter politieke rivaliteit, daar trek ik me niets van aan.

straks

Donderdag is de eerste raadsvergadering. Dan word ik geïnstalleerd. Ik ben al druk bezig met de voorbereiding van mijn eerste speech. Ik hoop dat ik iets uit de scheepsjournalen van de in Vlissingen geboren Michiel de Ruyter kan halen. Daarmee wil ik mijn betoog beginnen of afsluiten. Ook zoek ik in de psalmberijming van de uit West-Souburg afkomstige Marnix van Sint-Aldegonde of er iets is wat ik kan citeren. Verder hoop ik dat ik word uitgenodigd voor de coalitiebesprekingen. Ik ga de twee grootste partijen, Lokale Partij Vlissingen (LPV) en Partij Souburg-Ritthem (PSR), een college voorstellen van LPV, PSR, CDA, ChristenUnie en SGP. Deze partijen hebben precies 14 van de 27 zetels. Wat ik zou willen bereiken, is dat de schuldenlast per inwoner omlaaggaat. Ook wil ik dat de taken van het Rijk die naar de gemeente komen goed worden opgepakt. Daarbij vind ik het erg belangrijk dat de identiteitsgebonden zorg behouden blijft en dat de jeugdzorg ook bij christelijke organisaties wordt ingekocht. Verder wil ik geen uitbreiding van het aantal koop­zondagen. Op de momenten waarop het nodig is, hoop ik te getuigen van het christelijk geloof. Ik wil motiveren waarom ik ergens voor of tegen ben. Dat wil ik in liefde doen: kort maar krachtig, en niet belerend. De praktijk zal uitwijzen hoe het raadslidmaatschap het best te combineren zal zijn met het werk thuis. Ik deed schoonmaakwerk bij een tandarts, maar gisteren heb ik mijn ontslagbrief de deur uitgedaan. Dat schoonmaken kostte mij twee avonden per week. Ik verwacht niet dat ik voor de raad vaker dan twee avonden per week weg hoef. In die zin zal er niet veel veranderen. Waar ik tegen opzie? Misschien het meest dat ik een keer hard onderuitga in een debat. Aan de andere kant zal het ongetwijfeld weleens voorkomen dat ik teleurgesteld thuiskom. Als een besluit anders uitpakt dan ik had gewild, moet ik mijn verlies nemen. Ik ben niet bang dat in 2018 het ‘Lilian-effect’ is uit­gewerkt. Het is aan mij om te laten zien dat ik een goed raadslid ben.