Eigenlijk is het woord vredesbesprekingen alleen al een volstrekt foute term. Want het gáát in Genève helemaal niet om vrede. Hooguit om het bereiken van deelakkoorden. Zoals de afspraak over evacuatie van vrouwen, bejaarden en kinderen uit de zwaar belegerde stad Homs.

Gisteren verlieten opnieuw enkele honderden burgers het oude centrum van Homs. Het was een ontluisterend tafereel. Tegen het decor van kapot­geschoten gebouwen baanden uitgemergelde inwoners zich een weg naar gereedstaande voertuigen van hulporganisaties. En zelfs dat was niet veilig, want de konvooien kwamen herhaaldelijk onder vuur te liggen.

Natuurlijk valt de evacuatie van de veelgeplaagde bevolking van Homs toe te juichen. Zeshonderd dagen zucht de stad al onder bezetting door rebellen en belegering door het regeringsleger. Beschietingen, verkrachtingen en andere wreedheden zijn aan de orde van de dag. En sinds enkele maanden heerst er regelrechte hongersnood.

Maar het is wat al te spijtig dat ogenschijnlijk intensieve gespreksrondes in Zwitserland niet veel meer dan een afspraak over evacuatie van één stad hebben opgeleverd. Want terwijl hulpbehoevende burgers huis en haard verlieten, werden elders in Syrië de afgelopen dagen opnieuw tientallen, zo niet honderden burgers gedood.

Het valt dan ook nauwelijks te verwachten dat de gisteren hervatte besprekingen veel resultaat zullen opleveren. En al helemaal geen oplossing voor het slepende en bloedige conflict. Daarvoor liggen de basale standpunten veel te ver uiteen.

De Syrische oppositie –wie dat ook mag zijn– is met niet minder tevreden dan het vertrek van president Assad. Het Syrische staatshoofd heeft vanaf dag één van de opstand tegen zijn bewind duidelijk gemaakt dat hij er niet over denkt af te treden.

Assad ziet op zijn beurt zijn gesprekspartners niet als serieuze vertegenwoordigers van de Syrische oppositie. Velen wonen sinds jaar en dag in het buitenland. Met alle bezwaren tegen Assad, kan men hem daarin niet geheel ongelijk geven. Want dé Syrische oppositie bestaat nu eenmaal niet. Hooguit een versnipperd scala aan groeperingen die niet alleen Assad, maar in toenemende mate ook elkaar bestrijden.

Om nog maar niet te spreken over de duizenden buitenlandse jihadisten die in Syrië vechten voor de vestiging van een islamitische staat waarin de sharia de dienst uitmaakt.

Gesprekken in Genève tussen een regime dat vastbesloten is te blijven zitten en een „onbeduidend clubje ballingen.” Het lijkt een recept voor mislukking. Met alle gevolgen voor de Syrische bevolking van dien. Die maakt zich al drie jaar lang weinig illusies meer. De internationale gemeenschap intussen evenmin, zo schijnt het.