De openbaar gemaakte brief die de zestigjarige Sophie aan Erik Drost, de oprichter van Second Love, schreef, maakt duidelijk wat het effect is van het werven voor geheime afspraakjes met vrouwen die bereid zijn het overspel mee te spelen. Na 35 jaar te zijn getrouwd, zocht de man wat meer spanning in zijn relatie en Second Love hielp daarbij. Gevolg: de vrouw blijft eenzaam achter op de puinhopen van een jarenlange relatie. Met dank aan de ”opfriscursus huwelijksleven” van Second Love.

Natuurlijk zal dit verhaal ook een andere kant kennen. Die is niet openbaar gemaakt. Maar feit is dat dankzij de reclame van een datingsite voor „geheime afspraakjes, tussendoortjes en spannende relaties” een echtpaar dat een half mensenleven samen was, nu uit elkaar is. Blijkbaar kunnen dergelijke verleidingssites ongestoord doorgaan. Want Second Love is ongeschonden door de storm van kritiek gekomen.

Schrijnend is ook dat mensen die overspel hebben begaan –we praten over een op de tien gehuwden– in meerderheid ook geen spijt hebben van hun misstap. Dat wijst een onderzoek uit dat de EO dinsdagavond presenteerde. Bijna driekwart betreurt zijn huwelijksontrouw niet en ruim 60 procent van hen biecht die ook niet op aan de partner. Dat illustreert dat het bedrijven van het kwaad veelal leidt tot verharding van het geweten.

Ongetwijfeld is het zo dat er in veel huwelijken een ontwikkeling is van liefde naar trouw. Wanneer de kuiltjes in de wang waarop men verliefd werd langzamerhand overgaan in rimpels, kan het overweldigende gevoel van liefde verdwijnen. Maar men heeft bij de huwelijkssluiting niet alleen liefde maar ook trouw en bijstand beloofd. Tot de dood scheiding brengt. Dat betekent dat ondanks de zorgen die er ook binnen het huwelijk kunnen ontstaan, men bij elkaar blijft en zorgt voor elkaar. Belofte maakt schuld. Dat besef lijkt bij een aanzienlijke groep mensen minder sterk aanwezig.

De Franse filosoof Montesquieu heeft eens gezegd dat in de moderne, geseculariseerde samenleving echtscheiding noodzakelijk wordt omdat de moraal verschraalt. Dat lijkt het EO-onderzoek te bevestigen. Het probleem is dat velen dit niet beseffen en daar ook niet op willen worden aangesproken. Een zedenpreek waarin een beroep op de moraal en het geweten wordt gedaan, is voor veel moderne mensen als hagel op een olifant. Het verveelt hen, maar treft hen niet. Wat is dan de oplossing? Laten zien dat het huwelijk niet een verarming is aan spanning maar een verrijking van toewijding. Zeker ook christenen hebben daarin een voorbeeldfunctie, omdat zij weten dat het huwelijk een geschenk is dat rest uit het paradijs.