Graag wil ik enkele gedachten delen over geloven in de toekomst. Die toekomst ziet er niet zonnig uit. Met de economie lijkt het iets beter te gaan, hoewel er gewaarschuwd wordt voor al te hooggespannen verwachtingen. Maar de kwaliteit van het mensenleven neemt af. Dat is op mondiaal niveau zichtbaar in de gruwelijkheid waarmee conflicten uitgevochten worden en in het fanatisme waarmee mensen vervolgd worden vanwege godsdienst of afkomst. Dat zie je in ons land aan de toenemende individualisering en de verzakelijking van de samenleving. De liefde van velen lijkt te verkouden.

Is het einde van alle dingen nabij? Voor orthodoxe christenen die het geloof nog serieus nemen en zondag aan zondag in de kerk zitten, komt daar nog een dimensie bij. De verdeeldheid tussen en binnen de kerken is de laatste jaren alleen maar toegenomen. De kerkverlating, met name onder jongeren, neemt schrikbarend toe. Groei van gemeenten vindt slechts plaats ten koste van andere gemeenten, maar zelden als vrucht van evangelisatiearbeid. De discussie in de kerk gaat meer over uiterlijkheden dan over de kern. Gezien het materialisme en de scheiding tussen de zondag en de rest van de week, lijkt het erop dat velen in de gereformeerde gezindte het innerlijk laten afweten. Zou God met Zijn Geest nog werken onder ons?

Hoe komt het toch dat veel kerkmensen dit alles lijdelijk lijken te ondergaan, er niet heet of koud van worden? Geloven zij wel mee als zondag aan zondag in de gemeente het Apostolicum gelezen wordt? Nemen zij de artikelen van de wederopstanding der doden en het eeuwige leven serieus? Zien zij wel dagelijks uit naar de komst van Christus op de wolken?

Laten we maar eerlijk zijn, een verlangen naar die toekomst lijkt onder ons ver weg te zijn. We hebben het hier zo goed dat het geloof hooguit fungeert als levensverzekering voor het moment dat de dood het spel zal breken.

Geloven in de toekomst heeft met verwachting te maken. De verwachting dat God Zelf de geschiedenis schrijft. Dat het leven op aarde niet cyclisch verloopt, maar lineair: van Adam naar Christus en van de eerste komst naar de wederkomst. Die verwachting geeft ontspanning: het loopt Hem niet uit de hand. Uiteindelijk komt het goed, wat er ook in de krant staat, hoe donker de tijden ook worden.

Naar mijn overtuiging heeft de gereformeerde gezindte in ons land alleen toekomst als zij niet alleen in de leer, maar juist ook in het leven deze christelijke toekomstverwachting zichtbaar maakt, voor de jongeren in de kerk en voor de buitenwereld. Ondanks alle camouflage van weelde en plezier blijft de aarde een tranendal. Het echte leven begint daar waar de zonde ophoudt en Christus regeert.

Zou het kunnen zijn dat de spanning 
rond het woord geloven ons in de greep houdt? Dat het uitzicht op de toekomst zo diffuus is omdat we gevangenzitten tussen verkiezing en verantwoordelijkheid? In Mattheüs 13:58 lezen we dat Jezus in Nazareth niet vele krachten heeft gedaan vanwege hun ongeloof. Een opvallend verschil met Mattheüs 15:30, waar we lezen dat veel kreupelen, blinden, stommen en lammen door Hem genezen werden. Heeft dit verschil met Gods vrijmacht te maken? Zeker. Maar er speelt ook iets anders. Waarom gebeurde er niets in Nazareth? Lees de kanttekening bij het vers. „Omdat zij, vanwege hun ongeloof, Hem de kranken niet toebrachten.”

Welke les valt hier te leren? Dat er verwachting is voor Nederland en toekomst voor de kerk. Mits wij Gods Woord serieus nemen en met onze noden daadwerkelijk naar de Heere gaan.