„En de kinderen Israëls aten Man, veertig jaren, totdat zij in een bewoond land kwamen.”

Hoe apart handelt God de Heere met Zijn kinderen. Hij, Die toch in Zijn heilige glans wonderlijk is, zoals de profeet zegt, en Wiens wegen voor de Zijnen zeer bijzonder zijn. Hierover zullen wij in het vervolg nog meer zeggen.

Hier moet ook niet vergeten worden het gevaar van de listigheid en boosheid van de helse vijand, die zich bijzonder in deze tijd opmaakt om het volk van God te verhinderen in hun goede plichten en met zeer zware stormen hun ziel te overvallen. Gelijk Farao het volk Israëls achternaging na hun vertrek uit Egypte. Zoals Amalek tegen hen streed, nadat het volk het manna gegeten had (Exodus 17:8), zo ondervinden ook nu de kinderen Gods dat het hun zo niet zelden vergaat na het eten van de hemelspijze in heilig avondmaal des Heeren. Dan is dikwijls de duivel op de been om hun ziel te verwarren en de vrucht, die zij daar vandaan mochten halen, te beletten. Dit maakt het zeer bitter. Het valt hun zeer zwaar om aan deze tafel der vreugde zulk tranenbrood te eten.

Simon Simonides, predikant te Den Haag (”Leidsman der zwakken aan des Heeren heilige tafel”, 1666)