Nijkamp geeft aan het begrip ‘zelfplagiaat’ niet te willen gebruiken. Hij spreekt zelf over ‘zelf-citatie’, „het citeren uit eigen eerder verschenen werk”. Onderzoeksartikelen komen beetje bij beetje tot stand en in dat licht is „hergebruik van eigen teksten bij de opbouw van een artikel een volstrekt legitieme zaak”, zo stelt hij. „Het eigendom van deze teksten berust immers bij de auteurs die deze teksten hebben vervaardigd en die vrijelijk over hun intellectuele geestesproducten mogen beschikken”, aldus Nijkamp.

De Vrije Universiteit in Amsterdam laat het hele oeuvre van Nijkamp onderzoeken, zo werd onlangs duidelijk. Zijn werk, zeker honderden publicaties, moet beoordeeld worden op (zelf)plagiaat. De aanleiding voor het onderzoek is ophef rond een proefschrift van een promovenda die Nijkamp tot voor kort begeleidde. Daarin zou sprake zijn geweest van zelfplagiaat van het werk van de promovenda zelf en van Nijkamp.

Nijkamp schrijft verder in Advalvas: „Het enige dat belangrijk is in de wetenschap, is de ‘parel op de kroon’, namelijk de finale publicatie, opgenomen - soms met enige jaren vertraging - in een prestigieus wetenschappelijk gremium”, aldus Nijkamp. „Het is toch te gek voor woorden dat in dat finale product (de ‘core publication’), waarvan de publicatie soms lange tijd op zich laat wachten en die gebaseerd is op een reeks tentatieve tussenproducten en ‘halffabricaten’ van de auteurs zelf, alle voorgaande voorlopige teksten van de auteur(s) met bron verantwoord zouden moeten worden op straffe van beschuldiging van ‘zelfplagiaat’. Een paper zou totaal onleesbaar worden. Wie dit ‘recycling’ noemt, zit er totaal naast.”

Hij wijst erop dat op het gebied van zelf-citatie - mede door de afwezigheid van regels en gedragscodes terzake - nog veel te doen valt door de Nederlandse en mondiale wetenschapswereld.