In Nederland zijn de kerstdagen feestdagen. Christenen vullen deze met kerkgang, ontspanning en familiebezoek. En zonder een brok in de keel zingen zij mee als het ”Ere zij God” over vrede spreekt. Daar is ook weinig bezwaar tegen te maken.

Voor veel christenen wereldwijd –vooral in moslimlanden– is Kerst echter een angstige tijd. Juist dan blijkt dat men anders is. Omdat Kerst een feest is, werkt het als een magneet op gewelddadige mensen. Want terroristen zoeken zo veel mogelijk impact te maken, en symbolische momenten helpen daarbij.

In de christelijke wijk Dora in de Iraakse hoofdstad Bagdad was er in de rooms-katholieke parochie dit jaar voor het eerst sinds 2003 weer een kerstviering. Al die jaren door was het door dreiging van geweld niet mogelijk geweest een dienst te beleggen.

Dit jaar was er hoop op herstel. Na intensieve veiligheidsmaatregelen werd er een dienst gehouden. Toen tijdens de mis in de verte twee explosies werden gehoord, besloot de priester de dienst af te ronden. Hoeveel stille gebeden zouden die resterende tijd nog vanuit die kerk zijn gedaan?

Maar het was al te laat. Zodra de kerkgangers naar buiten stroomden, ontplofte ook hier een autobom. Bij die twee eerdere explosies op de markt waren al 10 doden gevallen, hier vielen er nog eens 24.

Ooit telde Irak 1,5 miljoen christenen, voornamelijk in Bagdad. Dat aantal is al behoorlijk geslonken, en die daling zal zich nog wel doorzetten.

Soms is het verzet tegen christenen niet zozeer religieus van aard maar politiek. Christenen worden dan gezien als de rijken of de westerlingen, en dit roept dan verzet op.

Of dat in Irak het overheersende motief voor het geweld is, is niet duidelijk. Het aantal christenen is zo laag, dat ze politiek en maatschappelijk voor de moslims nauwelijks een bedreiging kunnen zijn. Wel kleeft wellicht de haat tegen Amerika aan hen.

Mogelijk speelde het politieke motief sterker bij de aanval op de kerk in Bangui in de Centraal-Afrikaanse Republiek (CAR). Daarbij vielen vijf doden. In de CAR is momenteel een burgeroorlog, waarbij christelijke en islamitische milities om de overwinning strijden. Een christelijke kerk is dan een voor de hand liggend doelwit om de vijand te raken, ook al heeft dat misschien geen religieus motief.

De haat tegen het Evangelie zit diep. Die uit zich momenteel heel sterk in moslimlanden. Christus Zelf heeft gezegd dat Zijn leerlingen gehaat en vervolgd zullen worden. Wat dat betreft leven christenen in Europa –en vooral in Nederland– in het oog van de storm, wachtend tot de orkaan weer komt opzetten.

In moslimlanden zijn vrijwel de meeste christenenen niet van gereformeerde overtuiging, maar rooms-katholiek of orthodox. Toch verdienen zij wel ons meeleven en gebed. Hun leer en liturgie stuiten bij calvinisten misschien op bezwaren, maar er gaat blijkbaar wel een getuigenis van uit. Zo krachtig zelfs dat dit geweld oproept.

Tot de solidariteit met hen behoort ook dat wij ons inzetten voor het recht voor christenen om vrij hun geloof te beoefenen. Daarin past ook om regeringen in die landen te wijzen op het onrecht in hun gebied.