Onder meer door een schimmelziekte verdwenen de lange groene slierten in de jaren 30 van de vorige eeuw uit de Waddenzee. Dat gebeurde ook in het Duitse en Deense deel. Daar is de plant de laatste jaren op natuurlijke wijze teruggekeerd, maar niet in Nederland.

In het najaar van 2011 is 3 hectare aan zeegras ingezaaid ten zuiden van Schiermonnikoog, bij het Uithuizerwad aan de Groningse kust en bij Balgzand bij Den Helder. De resultaten zijn volgens het Waddenfonds hoopgevend en een reden om het herstelproject nu grootschaliger aan te pakken. Het fonds stelt extra geld beschikbaar om het experiment uit te breiden.

De plant is ook van belang in de strijd tegen het stijgende zeewater. Het zeegras vormt een natuurlijke buffer waardoor de wadplaten voor de kust minder snel afkalven.

Begin vorige eeuw waren in de Waddenzee duizenden hectares zeegras, nu nog hooguit 150. De plant was indertijd van groot economisch belang. Veel bewoners rond de toenmalige Zuiderzee verdienden hun brood met het oogsten en verwerken van wier. Het werd onder meer gebruikt als bouwmateriaal voor dijken en als vulling in matrassen en kussens.