Wat we wél weten is dat internationale wapen­inspecteurs een begin hebben gemaakt met de ontmanteling van het Syrische arsenaal aan chemische wapens. Binnen recordtijd, haastte de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, John Kerry, zich gisteren in Indonesië op te merken. Een week na het aannemen van een VN-resolutie die in de vernietiging van het Syrische wapentuig voorziet, zijn de eerste oorlogskoppen onklaar gemaakt.

Toegegeven, het opruimen van chemische wapens ís belangrijk. Gebruik van dergelijke middelen kan onder geen beding worden goedgekeurd. Dat hebben de dramatische beelden van de gifgasaanval in Damascus van afgelopen augustus helaas ruimschoots bewezen. En als dit oorlogstuig in handen van radicaalislamitische strijdgroepen valt, is het leed helemaal niet te overzien.

Maar bij het –al dan niet openlijke– triomfalisme van met name de Verenigde Staten vallen wel de nodige vragen te stellen. Alsof met het opruimen van de Syrische chemische wapens de oplossing van het slepende conflict opeens een grote stap dichterbij zou zijn.

Washington is snel vergeten dat de Russen de belangrijkste motor waren achter het plan om het Syrische chemische arsenaal te vernietigen. Terwijl president Obama wanhopig naar politieke steun voor een vergeldingsaanval op Syrië zocht, greep Moskou een verspreking van minister John Kerry aan om een voorstel te lanceren voor het vernietigen van het Syrische oorlogstuig.

Gisteren prees Kerry de „samenwerking” van Rusland en Syrië bij het ontmantelen van het Syrische niet-conventionele arsenaal. Alsof Washington de hoofd­architect van deze actie is.

Momenteel lijkt de aandacht van de wereld alleen nog maar op de chemische wapens van Syrië gericht. De internationale gemeenschap wist tweeënhalf jaar lang geen raad met het conflict in het Arabische land. Nu is er eindelijk een kloeke daad gesteld: het Syrische arsenaal aan gifgas wordt ontmanteld. Wie had dat ooit kunnen denken?

Intussen sterven dagelijks nog steeds tientallen mensen. Niet door gifgas. Wel door even dodelijke kogels. Christenen en moslims worden van huis en haard verdreven. Vluchtelingenkampen barsten uit hun voegen. Het is leed is niet meer te overzien.

Het ontmantelen van de Syrische chemische wapens is kennelijk het enige steentje dat de internationale gemeenschap kan en wil bijdragen in het zoeken naar een oplossing voor het conflict.

De media hobbelen daar grotendeels netjes achteraan. De verrichtingen van de VN-inspecteurs worden nauwlettend gevolgd. Uitspraken van Kerry en andere bewindslieden worden keurig geregistreerd. De 
internationale diplomatie wordt nauwkeurig geanalyseerd.

Maar wie vertelt nog het verhaal van leed en rouw? Van uiteengerukte gezinnen? Van de dreiging dat Syrië langzaam maar zeker tot een fundamentalistisch broeinest verwordt?