Er komt een lichtpuntje in de oorlog in Syrië. Een reden tot dankbaarheid. Als God gebeden verhoort, is het zaak Hem te blijven bidden. Vooral om datgene waar het allerhardst om geschreeuwd wordt: recht. Wij doen dat morgen in onze kerkelijke gemeente door een wraakpsalm te zingen.

De mogelijke diplomatieke uitweg in het conflict over Syrië lijkt zomaar uit de hemel te vallen. Misschien is dat het precies. De jarenlange gebeden voor Syrië zijn sinds de dreiging van een aanval van de VS geïntensiveerd. Over heel de wereld hebben christenen zich verenigd als in één gebed. Zonder dat wij de wegen van God kunnen narekenen, is het toch moeilijk van iets anders te spreken dan van gebedsverhoring.

Maar hoe nu verder? Onrecht blijft overheersen. Ik denk aan die broeder en zuster uit Syrië die hiernaartoe zijn gevlucht. Ze zeiden: „Ons hart is kapot.” Hun Syrië is een speelbal in het spel van grootmachten. Hun land wordt opgeofferd in de hoop dat escalatie in het Midden-Oosten uitblijft. Wie daar geliefden heeft, is geen minuut rustig.

De doden van de gifgasaanval in Damascus blijven dood. Terwijl de VN-mensenrechtencommissie deze week weer signaleert dat beide partijen in Syrië zich schuldig maken aan oorlogsmisdaden, veren hier de beurzen weer op. Wordt mogelijk de tankbeurt iets goedkoper. Wereldleiders leggen hun verlies uit als winst. Anderen kunnen nauwelijks verhullen hoe blij ze zijn dat hun macht op het wereldtoneel is aangetoond.

Het meest wrange zijn de spontane reacties op de nieuwe ontwikkelingen. Nu Assad geen gifgas meer kan aanwenden, kan hij alleen nog maar ‘gewoon’ oorlog voeren, zo zei laatst iemand op het nieuws.

Als onrecht zo domineert, is het zaak een bijzonder appel te doen op de Heere. Naast bidden om vrede, is het noodzakelijk te bidden voor recht. Wij gaan morgen een wraakpsalm zingen. De tekst van Psalm 58 is al net zo vreselijk als de ellende die je uit Syrië tegemoetkomt. God wordt gevraagd om onrechtvaardigen de tanden te breken, hen te laten vergaan als een smeltende slak in Zijn brandende toorn.

We vragen om goddelijk ingrijpen van Rechter Jezus Christus persoonlijk. De wereld kan toch niet zijn gang gaan alsof Hij niet is opgevaren boven alle macht, kracht en heerschappij (Ef. 1:21)?! De hoge commissaris voor de vluchtelingen, Guterres, beklaagt zich erover dat de wereld de andere kant op kijkt bij deze ramp. Dat kan de kerk niet doen. Gods wereld staat in brand. Christus’ vrederecht wordt voor ieders ogen vergiftigd.

Toch begint het dan zomaar te wringen. Want kan de nieuwtestamentische gemeente die psalm zingen? Dat luistert heel nauw. Om te beginnen is religie en geweld in onze maatschappij een belangrijk thema. In de aanslagen op de Twin Towers (2001) en de moord op Theo van Gogh (2004) is dat heel dichtbij gekomen. We worden ermee geconfronteerd als ook in ons land mensen worden geronseld voor de jihad in Syrië.

Bij dit thema is de Bijbel nadrukkelijk in beeld. In zijn boek ”Het monotheïstisch dilemma” (2010) beweert de rechtsgeleerde Paul Cliteur dat religieus geweld van nu eigenlijk alleen goed te begrijpen is in het licht van geweldsteksten van het Oude Testament. Voordat je het weet plaatst het zingen van Psalm 58 je in de hoek van religieuze extremisten.

Voor christenen kan daar nog wat bij komen. Misschien ben je zelf alleen maar doodsbang voor Gods oordeel. En in het seculiere Nederland is geloven al moeilijk genoeg. Laat het dan niet ook nog eens over zulke vreselijke onderwerpen gaan.

Onbarmhartig

We kunnen dit alleen zingen als we kijken naar Christus. Als we echt álles op Hem betrekken. Deze crisis roept ons terug naar onze Redder en Rechter. Christus droeg Gods brandende toorn op Golgotha. Hij Die komt als Rechter, is geen ander als Die Zich als Redder gaf.

En dan is het ook andersom. Zwijgen bij zo veel onrecht: dát is pas onbarmhartig. Alleen Christus is de hoop voor hen die door onrecht ten onder gingen. In Christus zingen we voor een nieuw (hart voor) Syrië.

Het zingen van dit lied is ook een ”wake-up-call” voor onrechtplegers. Denk je echt dat je kunt wegkomen met het verjagen van onschuldigen? Berg je, als je denkt kinderen te kunnen vermoorden met gifgas; Hij zál je vinden! Wie denkt z’n eigen (politieke) machtsspel te kunnen spelen, vergeet dat de dag komt waarop alleen Koning Christus triomfeert. Psalm 58 eindigt ermee dat mensen erkennen: „Ja, er is een God Die op de aarde recht doet” (HSV). Recht op aarde. Meer dan de wanhoop en het cynisme daarover klinkt, schreeuwt de wereld daar om.

De auteur is predikant van de gereformeerd vrijgemaakte kerk te Rotterdam-Delfshaven.