De onderzoekers ondervroegen zo’n zeshonderd medewerkers van de visserij in vier provincies aan de Thaise kust. Aan de hand van onder meer deze verhalen concludeerden zij dat de arbeidsomstandigheden zo slecht zijn dat de meeste Thai, die elders betere kansen op een baan hebben, hun neus ophalen voor het werk.

Meer dan negentig procent van de ondervraagde vissers komt uit Myanmar of Cambodja, waar armoede alom aanwezig en werkgelegenheid schaars is. Velen zijn Thailand ingesmokkeld en bezitten niet over de benodigde papieren waarmee ze juridische bescherming zouden genieten. Een klein aantal van hen is jonger dan 15 jaar.

Hoewel velen hun baan met graagte aanvaardden, kregen zij nooit een contract waarin stond uitgelegd waaruit hun werkzaamheden bestaan en hoe vaak ze krijgen uitbetaald. Bijna veertig procent gaf aan dat er zonder reden bedragen werden ingehouden op het loon.

Sommigen gaven aan onder valse voorwendselen te zijn geronseld. Fysiek geweld, inhouding van salaris en het onthouden van voedsel waren slechts enkele van de maatregelen tegen degenen die zich niet wilden schikken in het arbeidsregime.

Een man uit Laos vertelde dat hij op zoek naar werk naar Bangkok was gereisd. Daar wilde hij aanmonsteren op een vissersboot. Het loon was goed en iedere vijftien dagen was er een mogelijkheid aan wal te gaan, werd hem voorgehouden. Toen hij doorkreeg dat hij uiteindelijk twee jaar zou moeten varen voor het schip huiswaarts keerde, weigerde hij aan boord te gaan. Daarop kreeg hij van de kapitein een genadeloos pak slaag. Pas na vijf maanden meerde het schip weer aan en wist de Laotiaan de benen te nemen.

Werkgevers kunnen vaak ongestraft hun gang gaan, omdat Thailand de wetgeving ontbeert om arme migranten te behoeden voor uitbuiting of bestaande wetgeving niet naleeft. De ILO dringt er daarom bij Thailand op aan maatregelen te treffen en regels in te voeren om uitbuiting te voorkomen.