Deze periode, zo vlak na de zomervakantie, is volgens de onderwijsadviseur een piek te zien in het aantal schoolweigeraars. Vooral bij kinderen die voor het eerst naar de middelbare school gaan. „Er wordt veel van die kinderen gevraagd, een nieuwe klas, een nieuwe omgeving. Als een kind al een beetje angstig is, gedragsproblemen heeft of lastig aansluiting vindt, kan dat voor problemen zorgen.”

Nienhuis schreef het boek Schoolangst en schoolweigering bij kinderen. Ook werkt ze als deskundige bij RENN4, een onderwijsorganisatie voor leerlingen met beperkingen in gedrag en/of psychiatrische problematiek.

„Hoewel de problemen heel erg uiteenlopen, kun je over het algemeen stellen dat het over onzekere, angstige kinderen gaat met een afhankelijke relatie met de ouders of ouder.” Deze ouders gaan volgens Nienhuis te veel mee in de angst van het kind. „Natuurlijk is het moeilijk om een angstig kind te dwingen naar school te gaan, zeker als de zoon of dochter echt ziek lijkt en bijvoorbeeld moet overgeven. Maar vaak zie je dat het om 10 uur ’s ochtends weer over is, als de school dus is begonnen.”

Uit buitenlandse onderzoeken blijkt dat ongeveer 1 procent van de leerplichtige kinderen, ongeveer evenveel jongens als meisjes, uit angst niet meer naar school gaat. In Nederland zijn daar geen cijfers over bekend, maar Nienhuis vermoedt dat het hier ook voor ongeveer 1 op de 100 geldt. In een recent rapport van de Kinderombudsman wordt gesproken over duizenden thuiszitters om uiteenlopende redenen, waaronder schoolangst.

Een oplossing tegen schoolangst is volgens Nienhuis voor de hand liggend, maar niet eenvoudig. „Ouders moeten het heft in handen nemen. In plaats van het kind zielig vinden en te vertroetelen, moet hij of zij gedwongen worden naar school te gaan.” En scholen moeten ook concessies doen, vindt ze. „Als een kind doodsbang is voor de gymlessen, dan moet hij of zij maar een tijdje niet gymmen. Het is het allerbelangrijkste dat een kind gewoon naar school durft.”