Hoewel deze schrijnende realiteit in elke woonplaats onmiskenbaar aanwezig is, vormt dit niet de meest onzichtbare vorm van eenzaamheid. Werkelijk eenzaam ben je in mijn beleving als je niet meer kunt ontmoeten. Als de muren rondom het hart zo hoog groeiden dat niemand er meer bij kan. Soms is diepe levenspijn hier de oorzaak van. Veel vaker echter de verlokking van status, aanzien en (geestelijke) macht. Mannen en vrouwen op hoge posities raken bewierookt en worden bejubeld. Ze willen tegelijkertijd koste wat het kost voldoen aan de norm en vorm die de massa hun voor ogen houdt. Het gevolg is dat sommigen het grootste deel van hun innerlijke leven afschermen voor de buitenwereld. Dubbelhartigheid, narcisme en zelfverheerlijking liggen daarbij op de loer. Voor je het weet ben je belangrijk, maar eenzaam. Gevierd, maar niet gekend. Geëerd, maar innerlijk verscheurd. In de seculiere wereld zie je dit optreden bij gevierde artiesten. Binnen onze christelijke wereld raakt dit (geestelijke) leiders.

Zodra ons innerlijke leven een eigen leven gaat leiden ten opzichte van ons uiterlijke optreden, komen we in de gevarenzone. Een leven op twee sporen leidt naar de afgrond. Ook onder ons zijn er grote mensen die in werkelijkheid als geslaagde acteurs een rol leven. Sommigen dragen dit geheim mee tot in het graf. Hiermee lopen ze het echte leven mis. Huiveringwekkend.

Ieder mens is op de bodem van zijn ziel kwetsbaar. Wij allen dragen angsten, zorgen en vragen mee. Niemand leeft zonder gebreken, zonden en onzekerheden. Hoe goed we onszelf ook afschermen, in de binnenste kern van ieders ziel schuilt een kind.

Wat ben ik dankbaar voor die grote mensen die niet de behoefte hadden groot te zijn. Mannen en vrouwen van statuur die kwetsbaar hun hart openlegden. Van die ontmoetingen leerde ik meer dan van talloze lezingen en literatuur. Werkelijk groot ben je wanneer je klein kunt zijn.