Niet iedereen was blij met de onverstoorbare, kritische Al-Baradei. In 2003 ontpopte hij zich tot kwelgeest van de Amerikaanse regering. Na intensief onderzoek constateerde hij dat het Irak van Saddam Hussein niet over massavernietigingswapens beschikte, zoals de Amerikanen hadden beweerd.

Al-Baradei kon het weten: mede door toedoen van zijn IAEA had Irak in de jaren daarvoor zijn ambities om kernwapens te maken opgegeven. „De kwestie-Irak heeft geleerd dat inspecties effectief zijn, ook als het land dat aan controles onderworpen wordt weinig coöperatief is”, zei hij later.

Zijn afkeer van wapengekletter stak de Egyptenaar nooit onder stoelen of banken. Hoewel hij zich herhaaldelijk kritisch uitliet over het nucleaire programma van Iran, dat zijn aanbevelingen niet uitvoerde, bleef hij aandringen op een diplomatieke oplossing. De oorlog in Irak liet in zijn ogen zien hoe een probleem alleen maar erger wordt door militair ingrijpen.

Het maakte zijn verhouding met de Amerikanen er niet soepeler op. Al-Baradei zou zich te veel als gentleman gedragen en niet fel genoeg opheldering eisen. Al-Baradei hekelde juist wat hij ziet als „dubbele standaard” van landen die zelf over nucleaire wapens beschikken maar anderen daarvan willen weerhouden.

In 2011 werd de populaire Al-Baradei een van de boegbeelden van de revolutie die een eind maakte aan het bewind van Hosni Mubarak. De dag waarop de dictator door het leger werd afgezet noemde hij „de beste dag van mijn leven”.

Als leider van de liberale Constitutiepartij streeft hij vooral naar een democratischer en vrijer Egypte. Onder de islamistische president Mohamed Mursi kon dat doel in zijn ogen niet worden bereikt. Al-Baradei verenigde zijn partij met andere seculiere, liberale en linkse groepen in het verzet tegen de nieuwe machthebbers.

Al-Baradei is getrouwd met een onderwijzeres en vader van twee kinderen. Hij studeerde rechten in Caïro en internationaal recht in New York. Vanaf 1964 werkte hij voor het Egyptische ministerie van Buitenlandse Zaken. Twintig jaar later begon hij bij het IAEA, dat hij van 1997 tot 2009 leidde.