„Ook de gereformeerde gezindte maakt zich op een schrikbarende wijze schuldig aan overdaad in kleding, meubels, huizen, vakanties enz. enz. De fairs en allerlei buitenbeurzen kunnen zich in een grote belangstelling verheugen, maar bij weekdiensten en gemeenteavonden is de opkomst bedroevend. Daarmee wordt de waarheid bevestigd dat wij geen twee heren kunnen dienen. Als reformatorisch Nederland massaal voor de Mammon door de knieën gaat, raken we God kwijt. Dit zien we dan ook gebeuren. Het geestelijk leven raakt meer en meer uitgehold en het gevolg is dat onze jongeren afhaken. Geef ze eens ongelijk als ze de meest degelijke preken horen, maar ongeveer niemand het schijnt te geloven en in zijn leven te beoefenen. Wat voor aantrekkelijkheid valt te ontdekken aan witgepleisterde graven? Laten we ons bekeren tot de eenvoudigheid, matigheid en tevredenheid. Laten we ons bekeren (=terugkeren), dus: afscheid nemen van de Mammon en terugkeren tot God.

Paulus schrijft hier dat de begeerte naar rijkdom levensgrote gevaren oplevert: we vallen in verzoeking en raken in onze begeerten hopeloos verstrikt en gevangen. Voor wie rijk wil worden, is er de voortdurende verzoeking om de grenzen tussen eerlijkheid en oneerlijkheid te verleggen. Wie zich eenmaal op dat heilloos pad waagt, kan bijna niet meer terugkomen, maar zal steeds verder erop voortgaan. Als een dier in een jachtnet verstrikt raakt, doet het wanhopige pogingen om eruit los te komen. Maar juist door die wanhopige pogingen raakt hij steeds meer verstrikt en wordt zijn situatie steeds hopelozer. (…) Beste lezer/-es: kijk scherp en eerlijk in deze spiegel en ga dan veranderen wat anders moet en breken met waarmee gebroken moet worden.”