Overheid mag krijgen van kinderen best stimuleren

Dat gezegd zijnde, blijft het wel degelijk van belang dat de overheid er bij een grote besparingstaakstelling nauwkeurig op toeziet of bepaalde groepen in de samenleving door het voorgenomen beleid niet disproportioneel worden getroffen.

Een groep die door de stapeling van diverse maatregelen de pineut dreigt te worden, is die van de wat grotere gezinnen. Niet in de laatste plaats die met een middeninkomen. Ga maar na. De kinderbijslag daalt, de gratis schoolboeken verdwijnen en de kosten voor kinderopvang worden hoger. Dat alles kan een gezin met bijvoorbeeld vier kinderen zomaar een paar duizend euro per jaar schelen. En dan hebben we het nog niet over het verdwijnen van de huidige studiefinanciering, waardoor ouders van opgroeiende kinderen het nog zwaarder krijgen. Want ook zonder dat lijkt het er veel op dat bij het kabinet-Rutte het gezin het kind van de rekening is.

Kan niemand dat dan tegenhouden? Een probleem is dat in Nederland de belangenbehartiging van het gezin niet sterk is ontwikkeld. In Vlaanderen bijvoorbeeld heeft de zogeheten Gezinsbond, die opkomt voor de belangen van families, zo’n 280.000 leden. De Nederlandse Stichting Gezin heeft er slechts zo’n 300. Daarbij komt dat we in ons land wel een ouderenpartij hebben en krachtige ouderenbonden, maar geen partij die specifiek opkomt voor kinderen. De christelijke partijen, die vanouds het gezin hoog in het vaandel hebben, boetten de laatste jaren aan politieke kracht in. Daarbij komt dat het CDA het soms op een merkwaardige manier laat afweten, zoals dinsdag, toen de christendemocratische Senaatsfractie met VVD, PvdA en D66 voor bevriezing van de kinderbijslag stemde.

Een ander probleem is dat in on- ze hedonistische tijd de gedachte steeds meer terrein wint dat kinderen krijgen een persoonlijke hobby is van een bepaald soort mensen die dat nu eenmaal leuk vinden. „Als zij graag een groot gezin willen, prima. Maar daaraan hoef ik, kinderloze, toch niet mee te betalen? Zij bekostigen toch ook mijn zeilhobby niet?”

Hier wordt helaas een fundamentele denkfout gemaakt. Immers, ook wie gezinsvorming niet als Bijbelse gave en opgave ziet, zal na enige bezinning moeten erkennen dat het bij het krijgen van kinderen om een meer universele en meer diepgaande menselijke behoefte gaat dan bij oldtimers opknappen of kitesurfen.

Maar ook sociologisch en economisch gezien deugt de redenering niet. Want wie doen straks, in het verzorgingstehuis of als thuishulp, de huidige zeilers, kitesurfers en wereldreizigers onder de douche en trekken hun steunkousen aan? Precies, de kinderen van nu, of de baby’s die nog geboren moeten worden.

Dat lijken politici in onze twee buurlanden beter te beseffen dan wij. Hun financiële ondersteuning aan gezinnen ligt beduidend hoger dan in Nederland. Krijgt een Nederlander met een kind van 1, van 7 en van 15 jaar 2793 euro per jaar van zijn regering, een Belg krijgt in diezelfde omstandigheden 6745 euro, een Duitser 6696 euro.

Maar leidt een betere financiële ondersteuning van ouders dan meteen en regelrecht tot grotere gezinnen en een gezondere leeftijdsopbouw van de bevolking? Zo eenvoudig is het inderdaad niet. Maar een overheid die niet beknibbelt op kindregelingen, geeft er tenminste blijk van te beseffen dat kinderen niet zomaar een willekeurige luxe zijn, maar de bestaansvoorwaarde van een volk en een land. Die laat zien dat zij terdege snapt wat de betekenis is van de slogan: regeren is vooruitzien.

Overheid mag krijgen van kinderen best stimuleren

Politiek

RD.nl in uw mailbox?