Het is geen geheim dat inenten in de gereformeerde gezindte een gevoelig onderwerp is en blijft. Er wordt heel verschillend over gedacht.

Grofweg zijn er drie stromingen te onderscheiden. De eerste is van mening dat vaccinatie om verschillende redenen niet mag. Een tweede stroming is wat terughoudender. Die vindt dat inenting een gewetensvraagstuk is dat de persoonlijke verhouding tussen God en de mens raakt. In biddend opzicht tot God kan de een wel en de ander niet vaccineren, zo is dan de gedachte. Er is daarnaast ook een groep uitgesproken voorstanders. Die zijn van mening dat het tot de verantwoordelijkheid van de mens behoort om het middel van de vaccinatie te gebruiken om infectieziekten, zoals mazelen, te weren.

Belangrijk is dat juist over een gevoelig thema als vaccinatie de discussie op het juiste niveau plaatsvindt. Te vaak gebeurt het nog dat ouders die na ernstige afwegingen besluiten hun kinderen niet te laten inenten, door anderen worden weggezet als ouderwets. Ze zouden hun kinderen in gevaar brengen door niet de middelen te gebruiken die God heeft gegeven. Helemaal pijnlijk is het als die kritiek komt van leden die behoren tot eenzelfde kerkelijke gemeente of denominatie.

Aan de andere kant zijn er ouders die na een niet minder ernstige afweging besluiten wél tot inenting over te gaan. Sommigen zien zich geconfronteerd met het felle verwijt dat ze handelen tegen Gods Woord. Wat kan het schrijnen als zelfs in de familiekring hierover harde woorden vallen.

Nu hoeft een eerlijke gedachtewisseling helemaal niet verkeerd te zijn. Integendeel, soms blijkt juist hieruit dat er met de ander een echte relatie is. Dan gaat het je aan het hart wat een ander doet of nalaat. Het kan van gemakzucht getuigen om ieder maar het zijne te laten doen. Belangrijk is echter om te kunnen accepteren dat mensen in zaken die het geweten aangaan, voor Gods aangezicht tot een verschillend besluit kunnen komen.

Voor Gods aangezicht. Dáár zit de crux. Het besluit om al dan niet te vaccineren, mag immers nooit worden genomen alleen omdat deze of gene zegt dat inenting wel of niet mag.

Paulus is hierover heel duidelijk als hij in de brief aan de Romeinen schrijft over kwesties die christenen in zijn tijd sterk verdelen. De een vindt wel dat je alles mag eten, de ander houdt zich veiligheidshalve liever aan de Joodse spijswetten. De apostel brengt dan in hoofdstuk 14 de hele discussie, die als een splijtzwam werkt in de gemeente, terug tot de kern. Eten of niet eten, het kan alleen door het geloof. Want: al wat uit het geloof niet is, dat is zonde.